Alles wat ik me bedacht had, kwam uit. De omgeving was inderdaad mooi, het weer was prachtig. De boekenmarkt bleek niet eens meer slecht. Het was eigenlijk het vermelden niet eens meer waard. Dat er voor zoiets nog reclame wordt gemaakt. De tijden van files rondom het dorp, verkeersregelaars, parkeerplaatsen in het weiland, straten vol kramen en heel veel antiquariaten aan huis zijn al lang voorbij. Dat wist ik wel. Maar dit was gewoon gênant. Soms moet je iets gewoon ook niet meer doen.
Dertig kramen, hooguit. En dan ook nog met meuk. € 4 voor een deeltje Kameleon en 3 voor € 10. Dezelfde titels zag ik laatst nog in stapels bij de kringloop liggen voor € 0,50 per stuk. Twaalf jaar geleden schreef ik ze af bij de bieb. Ze lagen voor € 1 te koop en niemand wilde ze hebben. En nee. Niet weer Arendsoog. Geen gebonden columns van Youp van t Hek, geen Jan, Jans en de Kinderen en alsjeblieft, laat die Suske en Wiskes thuis. Er was geen boek onder de € 2 te koop, zo bleek. Ook niet bij die paar antiquariaten die nog over waren. Alsof er prijsafspraken waren gemaakt.
Binnen tien minuten had ik het gezien. De rommelmarkt over duurde niet veel langer. Het van dik hout zaagt men planken werk. Een stuk of wat handelaren installeren zich met kratten en bananendozen vol van alles en het interesseert ze niet of ze het verkopen of niet. Meestal verkopen ze niets. Want ze hebben dingen die niemand wil hebben. Zouden ze dat zelf ook niet beseffen?
In een krat stuitte ik op een aantal oude ringbandjes, gevuld met gelinieerd papier. 17-rings, ik had ze vroeger zelf ook. Er zaten ansichtkaarten in geplakt, met de geschreven tekst naar beneden. Daaronder, in een dameshandschrift, de tekst van de achterzijde, plus een omschrijving. Dit was iemand die van al haar vrienden, familie en bekenden, de post had bewaard en zorgvuldig gedocumenteerd. Tot in de jaren negentig. Er lag ook nog een klein schrift tussen, een plakboek van een reisje naar Heiloo.
'Vast iemand die het land nooit uit is geweest', zei een bezoekster, die me geboeid zag lezen. 'En een beetje weg kon dromen, bij de reizen die anderen maakten.' Ik knikte instemmend. Zoiets moest het zijn. 'Schrijvers zien er een verhaal in.' zo zei ze verder. Ja, gaf ik toe. Zo had ik het dus ook gezien. Voer voor een verhaal. Toch heb ik de ringbandjes niet gekocht. Al hielden ze me nog wel de rest van de dag bezig. Zulke persoonlijke verhalen, zo maar hop in een krat voor de handel. Bijna heiligschennis. De samenstelster is waarschijnlijk al lang overleden. Ik hoop het maar.
