Hun geheim

In de derde klas coupé van de trein van Rotterdam naar Tielermalsen ontmoet Jo ter Hegge Frans van Eek. Tielermalsen bestaat niet, maar moet ongetwijfeld in de buurt van Tiel in de Betuwe liggen. Er rijdt daar al jaren een dieselboemel. Eentje tussen Utrecht en Tiel en eentje tussen Tiel en Arnhem. Het is altijd overstappen. Een trein vanuit het grote Rotterdam rijdt er al helemaal niet rechtstreeks naar toe. Dat deed het zestig jaar geleden vast ook al niet. Maar goed.

De eerste ontmoeting tussen de beide hoofdfiguren heeft plaatsgevonden. Zij is een onderwijzeres, op weg naar haar eerste baan. Ze gaat bij een hospita wonen. Ze komt uit Rotterdam, maar woonde vroeger in Beekbergen. Ze heeft een jongere zus en een jongere broer. Miek en Bart. Hij is een medisch student. lang en blond en op weg naar zijn ouderlijk huis in Tiel. Hij heeft ook een jongere zus en broer. Hanna en Henk. Zijn ouders wonen gescheiden van elkaar. Vader, ver in Rotterdam, heeft zijn driftbuien duur moeten betalen. Moeder wilde niet meer bij hem wonen. En ze zijn erfelijk, bovendien. Frans heeft er ook last van.

Frans wil verder met Jo, maar eerst moet hij van zijn driftbuien af zien te komen. Daarom stelt Jo een 'proeftijd' voor. In die tijd leren ze elkaar beter kennen en probeert Frans zijn woede aanvallen uit te bannen. Ze vertellen nog aan niemand dat ze van elkaar houden. Dat is hun geheim. Beide families raken goed met elkaar bevriend. Er volgt een gezamenlijke vakantie in Beekbergen. Waar vader Van Eek plotseling opduikt, genezen van zijn driftige aard en weer welkom in het gezin. De familie Van Eek verhuist ook naar Rotterdam. Neef Bob van Eek wordt nog geïntroduceerd. Hij bezoekt de families op vakantie, samen met zijn vriend Tim Huizinga.

Natuurlijk komt het goed met die proeftijd. Al duurt het even. Jo en Frans vieren hun verloving samen met de vijfentwintigjarige bruiloft van vader en moeder Van Eek. En of ze nog lang en gelukkig leven, dat valt in vele volgende delen te lezen. Want Hun geheim zou het eerste deel worden van een serie boeken, die bij elkaar horen, doch elk afzonderlijk een afgerond geheel vormen, aldus de keerzijde van het schutblad. Vertaald naar nu: een serie, waarvan de delen ook afzonderlijk te lezen zijn. En lezen doet het goed, in de stijl van Max de Lange-Praamsma, maar met minder geloof er in. Met illustraties en fraaie foto omslagen van Hans Borrebach. Die laatste opmerking is niet uit het boek. Die heb ik zelf bedacht. Mooie verhalen, mooie tekeningen. Wordt vervolgd.

Meer over deze verhalenserie van Sanne van Havelte is te lezen op de website van het boekenmuseum.