22 mei 2011

De klas van Tina verbouwt de school

De vakantie zit er op. Start van een nieuw schooljaar. H4A wordt in zijn geheel H5A. Ook Sjoerd is over, doordat hij keihard met Tina aan zijn taak voor Frans heeft gewerkt. Wordt in een paar regels afgedaan. Dit schooljaar zou in het teken moeten staan van het naderende examen. Met een profiel, of, aangezien het verhaal wat ouder is, een vakkenpakket. Maar nee. De hele klas heeft nog steeds gewoon allemaal Frans.Dat moet ook wel, want anders kan de heer Van Someren alias Toetje geen rol meer spelen. En die heeft hij, wederom. Geen hoofdrol, die is opnieuw voor Tina.

In dit vierde deel slaat Anouk een beetje door. Het wordt nu allemaal wel erg onwaarschijnlijk. Er is een leraar Frans bijgekomen, Jos Goedhart, die steeds meer lessen over gaat nemen, omdat Toetje het te druk krijgt. Het lijkt wel of hij alles doet op school. Decaan, roostermaker, mentor, klassenvertegenwoordiger, het kan niet op. Hij wordt zo langzamerhand een echte vriend van Tina en haar klas. Dat blijkt wel, wanneer hun snackbar Kareltje, voor de school afbrandt. Toetje troost ze niet alleen, hij ondersteunt ook nog het plan om van de noodlokalen een nieuwe snackbar te gaan bouwen. Wat meteen de titel verklaart.

In dit deel viert Tina haar verjaardag met een etentje in een chique en natuurlijk moeten behalve Sjoerd ook haar vriendin Mieke en Bas mee komen eten. En Toetje met zijn vrouw. Tina's zus Anke mag ook mee. Haar vriend blijkt een bekende. Het is Pim, de buschauffeur die we eerder leerden kennen tijdens de werkweek. Hoe toevallig kan alles zijn?

Natuurlijk komt de snackbar er. In no time. Niemand die nog aan lessen denkt. In mijn beleving was het hele laatste jaar gericht op tentamens, overhoringen, goede cijfers halen. Boeken lezen, luistertoetsen maken, woordjes leren. Oefenteksten. Werkstukken. Als ik er langer over nadenk valt het ene na het andere me in. Leuk? Ja. Mooie herinneringen. Maar voor het bouwen van een snackbar op school zou ik nooit tijd hebben gehad. Dat zou me mijn examen gekost hebben. De klas van Tina heeft er geen last van. School is maar bijzaak, zo lijkt het.

Er zou nog een vijfde deel volgen. Waarin de klas naar een popfestival gaat, het uitraakt met Sjoerd en Toetje naar de achtergrond verdwijnt. Zonder illustraties van Herry Behrens. Ik heb het gekocht, gelezen en weggegooid. Nee, was dit deel al over de top, dat vijfde deel had Anouk zeker niet meer moeten schrijven.

15 mei 2011

Maar Mieke bleef op haar post

De omslag van Herson (alias Herry Behrens) is typisch jaren zeventig. Misschien is het ook wel een van de latere werken van Netty Koen-Conrad, want in een oudere versie ben ik ze nooit tegengekomen. We zien Mieke met een frivool groen sjaaltje op een witte blouse. Wie het verhaal leest, komt al snel tot de conclusie, dat ze er nooit zo uit kan zien, met het leven dat ze leidt. Lijdt, eigenlijk, met i-j.

Want Mieke is de huissloof, al sinds moeder overleed. Zestien jaar, was Mieke toen en vader had geen geld voor een hulp. Hij verbood het haar eenvoudig om nog langer naar school te gaan. En dus zorgt Mieke voor het gezin. Voor vader, haar broers Remco en Bas, haar zussen Tonia en Emmy en vooral voor Kareltje. Het jongste broertje, dat niet helemaal in orde is. Die er de oorzaak van is, dat moeder overleed. Op de omslag is er weinig van te merken. Daar staat Kareltje vrolijk te wezen, in een rood t shirt. Hij heeft alle aandacht voor een heer in blauwe spencer en gele blouse met grote puntkraag.

Die man met bril is Leo Carels, een onderwijzer van dertig jaar. Een broer van Trees, de nieuwe buren van de familie van Mieke. Hij is wijs en verstandig en krijgt het voor elkaar Kareltje het een en ander bij te brengen, zodat hij naar de gewone lagere school kan. Helemaal op de achtergrond staat een arts. Dat is Otto van Zevenaer. Jeugdvriend van Mieke, zoon van de burgemeester en van adel. In ieder geval vermogend, want in dat geval hebben ze in het geval van Netty Koen-Conrad altijd een naam die je normaal met dubbel a en nu met ae spelt.

Otto maakt opnieuw werk van Mieke, maar zij kan het gezin niet in de steek laten. Zij blijft 'op haar post'.  Hij zegt van haar te houden, dat ze aan zichzelf moet denken. Mieke noemt het 'eigenliefde' wat hij heeft. Wat praat ze wijs, voor een meisje van twintig. En wat is ze een voorbeeldig huisvrouw, al was ze vier jaar geleden nog net zo'n onschuldige scholier met pretjes als haar beide zussen. Ze weet de lievelingskostjes van haar broers en zussen, maakt schooljurken, smeert brood, kookt, poetst, kortom: ze is de vervanger van moeder.

Dan komt Leo om haar hand. Tegen hem kan ze zeggen, dat ze van hem houdt, maar nu nog niet. Ze wil de relatie zuiver vriendschappelijk houden, tot de tijd er rijp voor is. Tot ze thuis gemist kan worden. Aldus een meisje van twintig tegen een man van dertig. En hij accepteert. Hij zal wachten. Op die voor beiden hoopvolle toekomst, die ze tegemoet gaan. En hoe die er uit ziet, lezen we stellig in deel 2. Wordt vervolgd dus. Alleen nu nog niet. Want onlangs kocht ik op een rommelmarkt naast dit eerste deel, ook het derde en vierde. Deel 2 is dus nog niet in mijn bezit.

En Otto? Die verlooft zich met Aleid van Opsomeren tot Wassenaer. Jawel, een freule die Wassenaer met ae schrijft. Deel 3 en 4 heb ik intussen ook gelezen. We zijn nog niet van Otto af, al lijkt het daar in het eerste deel wel op. En met Leo? Dat blijft wat. Zo veel is al wel duidelijk. Dat mag geen verrassing zijn, voor wie Netty en haar oeuvre kent.

03 mei 2011

Mevrouw knapt het op

De reeks heette aanvankelijk Baedeker voor de huisvrouw en werd later herdoopt in Baedeker voor de vrouw. Want de jaren zestig waren zo goed als voorbij en huisvrouw was geen beroep meer, maar iets wat je er als vrouw bij deed. Ooit kocht ik de gehele reeks voor 2,50 op een rommelmarkt. Het was nog in de guldentijd. Ik heb ze allemaal weg gegooid. Naderhand heb ik ze nog op veel rommelmarkten zien liggen. Als gehele serie, in losse delen. Maar nooit met origineel omslag. Tot voor een paar weken geleden. Twee deeltjes, een euro per stuk, maar dan wel met omslag.

Mevrouw knapt het op is deel 19 uit de serie van 25. Met op de foto een dame die gordijnen ophangt. Voorzien van make up en keurige haren. Zo zagen de vrouwen er in die tijd niet uit als ze met het huishouden bezig waren, maar goed. Het is voor de foto, zullen we maar zeggen. Dit deel is geschreven door Ep Simons. Een binnenhuisarchitect BWA, zo meldt het omslag verder. Geen idee waar die afkorting voor staat. Beide Wonende Alhier kan het niet wezen en Begeleid Wonen Amsterdam ook niet. Wie het weet mag het zeggen.

Wat verder googlen naar de betekenis van het woord Baedeker levert zelfs een heuse Wikipedia-pagina van deze serie op. Inderdaad, een serie naslagwerken voor de huisvrouw. Voor zover ik ze met omslag in bezit ga krijgen, zal ik ze gaan bespreken.

Dit deel bevat allerlei dingen die een vrouw zou moeten weten, kennen, kunnen of zou kunnen leren. Behangen, schilderen, ruiten inzetten, vloeren en vloerbedekking, gordijnen maken en hangen, meubels maken, stofferen, matrassen, het ophangen van voorwerpen, moderniseren in huis, electrische gebruiksvoorwerpen, sanitair en ten slotte: over haarden en kachels. Elk hoofdstuk valt uiteen in aparte onderdelen. Lastige gevallen, bijvoorbeeld, om te behangen. En Banen linoleum leggen, onder vloeren en vloerbedekking. Waar je hout koopt, om meubels te maken. Hoe je een deur met plastic leer bekleed, onder moderniseren in huis.

Ik bezit veel huishoudboeken. En ook in dit boek staan beslist een aantal handigheden, waar je als vrouw best wat aan had. Maar in dit geval zijn het toch vooral mannendingen. Zaken, die mannen niet graag uit handen gaven, omdat ze zich er te goed voor voelden. Waar de huisvrouw bovendien ook geen tijd en energie meer voor over had.

Het is een boek voor samen, zo geeft de schrijver in zijn voorwoord eerlijk toe. Want er zijn klussen die de een, en andere die de ander weer liever doet. En het is een boek voor de vakman. Die kan er ook nog wel eens wat van leren. Want alles is zelf te doen. Je hoeft er geen vakman bij te halen, al kan deze dit boek natuurlijk altijd gebruiken. Jaja. De titel dekt de lading dus in geen geval. Maar ach, het is leuk om bij de verzameling neer te zetten.

En wat een Baedeker nu precies is? Karl Baedeker schreef vooral reisgidsen. Die naam komt nog het meeste  voor. Nee, reisgidsen zijn het niet. Maar de naam Baedeker deed het goed in de jaren zestig. Zo moet de Nederlandse Boekenclub gedacht hebben, toen ze de serie zijn gestart.