29 januari 2012

De jaren tachtig van schoolbank.nl

Het was ergens in 2003, dat ik me inschreef op schoolbank.nl. De eerste website in het genre wat ze later 'social media' gingen noemen. Aanmelden, scholen toevoegen, herinneringen schrijven en wachten, op de oud klasgenoten, die zich ook aanmeldden. Ze konden contact met je opnemen, want je e-mailadres was zichtbaar. En jij kon hun herinneringen lezen, want die zette iedereen er bijna neer. Ik plaatste klassefoto's en bekeek de foto's van anderen. Echt leuk.

Schoolbank.nl won de prijs voor beste website van het jaar. Ze werden razend populair, en dat ging niet aan de eigenaren voorbij. Het e-mailadres was het eerste wat er af ging. Voortaan moesten er berichtjes naar schoolbank worden gestuurd, die stuurde ze dan door. De commercie begon er op in te spelen. Er verschenen oproepjes, om mensen hun herinneringen niet op hun eigen profielpagina te zetten, maar aan schoolbank.nl te sturen.

Zo ontstond ook De jaren tachtig van schoolbank.nl. Verhalen van vooral meiden van mijn leeftijd. Korte schetsjes, aangevuld met afbeeldingen van agenda's, van popsterren en foto's van meiden en jongens uit die tijd. De plofkapsels met haarlak, ruitjesbroeken, schoudervullingen in je colbert, eyeliner. De Dolly Dots, Michael Jackson, Madonna en Prince. Ja, dat is mijn tijd. En eigenlijk wist ik dat zo ook wel. Graffiti, de Berlijnse muur die viel. Aardbeien plukken, sparen voor een brommer.

Ik kocht het boek in 2006 en moest er toen € 16,95 voor betalen. Veel geld, voor een boekje met herinneringen, die ik ook met een vriendin had kunnen bespreken. Na een keer lezen verdween het boekje in de kast.

Wat begon als particulier idee werd overgedaan aan een uitgever. Wie meer dan summiere herinneringen wilde zien van anderen, moest daarvoor voortaan betalen. Dat heb ik nog één jaar gedaan. Maar er was niemand meer, die die herinneringen invulde, op schoolbank.nl. Bekeek ik eerst de site dagelijks, toen wekelijks, ten slotte keek ik helemaal niet meer. Ja, ik werd zelf nog wel geregeld gemaild. Vooral door schoolbank.nl zelf. Die meldden me keer op keer dat er zich bekenden hadden aangemeld. Maar na een paar keer kijken en nooit wat vinden, besloot ik, dat dat gewoon een commerciële truc was, om mij naar de site te lokken.

Afgemeld heb ik me nog niet. Wie op die manier contact met me zoekt, die mag. Al heb ik het idee, dat sites als Hyves, LinkedIn en Facebook al lang de plaats van schoolbank hebben ingenomen. En daar zijn trouwens geen boeken over verschenen. Het is ook een raar idee eigenlijk, een ouderwets papieren boek naar aanleiding van een website.

14 januari 2012

Juup's wilde haren

Juup van Tongeren - eigenlijk heet ze Julia - is sinds kort getrouwd met Peter de Waal. Ze zou een dolgelukkig huisvrouwtje moeten wezen, maar daar ontbreekt het nog al eens aan. Juup komt uit de stad en kan maar moeilijk aarden, buiten het mondaine stadleven. Als haar vriendin Rita dan in de buurt komt wonen, verandert het iets. En af en toe is het net, of ze weer op de lagere school zitten.

Er wordt vriendschap gesloten met de rijke Adèle, die niet alleen een dochtertje en een two seater - een tweepersoons autootje voor de welgestelden -, maar ook personeel, een groot huis, lekker eten en daarnaast geld genoeg voor luxe feestjes met veel sigaretten en alcohol heeft. Feestjes waar de verkeerde mensen komen. Mensen met een titel die de hele dag niets anders doen dan een beetje doelloos rondhangen en wachten op een volgend feestje

Netty Koen-Conrad heeft er patent op. De hoofdpersoon gaat altijd een of meerdere malen naar zo'n feestje. Als klasgenoten, zoals Ineke en Anneke. Als vriendin, die er eigenlijk niets aan vindt, omdat dat wereldje haar niet aanstaat, zoals Nina. Of als klasgenoot die zich al veel ouder en wijzer voelt dan de anderen, zoals Joan.

Juup gaat er heen als vriendin van Adèle. Samen met haar man Peter. Peter vindt er al meteen niets aan, maar Juup amuseert zich kostelijk. Ze doet er foute vrienden op, waar ze, ook na het feest steeds meer tijd mee gaat doorbrengen. Zeer tegen de zin van Peter. Want veel geld hebben ze niet. Hij is aan zijn proefschrift bezig en tot hij dat voltooid heeft zullen ze moeten rondkomen van het eenvoudige salaris dat het dito baantje hem brengt. Het is iets dat Juup maar moeilijk kan.

Om de echtelieden dichter tot elkaar te brengen, moet er iemand ziek worden. Een gegeven, dat de schrijfster ook al vaker heeft gebruikt. Dit keer wordt het het kind van Adèle. Kleine Diane krijgt longontsteking en duldt alleen Jup om zich heen. Wanneer ze uiteindelijk weer geneest, mag ze van Adèle een mooi kado uit kiezen. Het wordt haar twoseater en rijles van Adèle zelf. Peter is het er niet mee eens. En die vriendschap met die foute vriend Rik moet ook maar eens over zijn. 

Juup neemt het niet, dat er zo over haar beslist wordt en besluit weg te gaan. Ja, ze heeft dan een man, een eigen huis plus dienstbode, maar dit neemt ze toch niet. Pas wanneer ze in de krant verneemt dat Peter een ongeluk heeft gehad, komt ze terug naar huis. Daar blijkt dat een andere 'de W.' van de fabriek een ongeluk heeft gehad. Ze heeft zich vergist. En o, wat beseft ze nu, dat ze van Peter houdt. Haar wilde haren, die is ze voorgoed kwijt.

Ze gaat niet met Adèle en Diane op vakantie, wat eerst de bedoeling was. Ze hoeft de twoseater ook niet te hebben. Dat past binnenkort toch niet meer. Want ze heeft babywol gekocht. En wat dat zeggen wil, dat weet Peter ook. Peter, die inmiddels afgestudeerd is. Juup vindt het fantastisch, nu er' zo veel nieuwe wegen voor hem opengaan.'

Het geluk was schijnbaar nog niet volmaakt genoeg. Dat is het nu pas, met een man met uitzicht op promotie, een kind om voor te zorgen en een foute vriend die zich met de foute vriendin verlooft. Einde. Alweer een boekje uit, zo moet de schrijfster gedacht hebben. Deadline gehaald, uitgever tevreden. Met illustraties van Hans Borrebach.

07 januari 2012

In de storm

We zijn weer een paar jaar verder. Bob en Hanna zijn inmiddels de ouders van drie kinderen. Aangenomen zoon Daan, dochter Anneke, die Zusje genoemd wordt en de baby, die Job blijkt te heten, maar ook dat wordt niet meteen duidelijk. Het echtpaar Van Hemert lijkt in het niets meer op de flierefluiters uit het begin. In tegendeel, ze zijn nu een degelijke familie, met een zorgzame vader aan het hoofd van het gezin, een moeder die voor de kinderen en de kleine karweitjes zorgt en een dienstbode voor het zwaardere werk.

Bob en Hanna willen zes weken op vakantie naar Knokke, dat in dit verhaal als Knocke geschreven wordt. Maar helemaal zonder dienstmeisje zou Hanna niet kunnen, al die tijd. Er moet iemand mee om voor de kinderen te zorgen. Dat wordt Juul, het jongere zusje van Tim. Juul Huizinga, die voor het gemak ook maar Zus genoemd wordt.

De kinderen van de grote familie Huizinga zijn met de jaren al grotendeels uitgevlogen. Juul woont nog thuis. Ze heeft een ongelukkige liefde achter de rug, met de kunstenaar Sieward, die ze uit alle macht uit haar hoofd probeert te zetten, maar waar ze niet echt in slaagt. De brief van Hanna, waarin ze vader en moeder Huizinga vraagt of Juul misschien zin heeft om mee naar Knokke te gaan, komt als een geschenk uit de hemel. En natuurlijk wil Juul wel.

Op vakantie in België maakt Juul de ontwikkeling door, die Sanne van Havelte al eerder gebruikt heeft, bij jongere vrouwen. Ze realiseert zich dat echte liefde nooit voor onzekerheid kan zorgen, dat een degelijke man de beste keus is en dat het verzorgen van kinderen helemaal niet erg of eng is, maar het mooiste dat je kan overkomen. Op  die degelijke man na dan. En die vindt ze er ook. In de vorm van Bart ter Hegge, de jongere broer van Jo.

Eerst moet ze niets van hem hebben. Bart is een nijlpaard, zo meent ze. Eigenwijs, bazig en heerszuchtig. Dan komt Sieward nog naar Knokke ook. Het maakt haar danig overstuur. Natuurlijk komt het nog voor het einde van de vakantie goed, tussen Juul en Bart en kan Sieward de aftocht blazen. Daar wil ze eigenlijk nooit meer aan denken. Dat realiseert ze zich, in de storm, bij het strand van Knokke. Aanvankelijk geïllustreerd door Rie Reinderhoff, in de latere drukken nam Hans Borrebach het over.

Meer over deze verhalenserie is te lezen op de website van het boekenmuseum.