23 juni 2013

Weerziens op Manege Picadero

Ymke heeft een nichtje, Sigrid. En ze heeft een buurman, Tom van Gelder. De een heeft pas haar verloving zien stranden, de ander is een jonge weduwnaar. Ze vinden elkaar aardig en na de nodige misverstanden, waarbij er ook nu weer een vrouw ten tonele moet komen om de jaloezie wat aan te wakkeren, vallen ze elkaar dolgelukkig in de armen. En o ja, er komt natuurlijk ook een leuk huis uit de lucht vallen, waar het trouwlustige stel direct in kan.

Waarmee in een notendop het zesde deel over Manege Picadero is verteld. Veel meer is het niet. Nou ja, Ymke en Erwin hebben inmiddels een dochter, Nienke. Een naam die Helen Taselaar ook als hoofdpersoon van een ander verhaal zou gaan gebruiken. En het misverstand baseert zich deze keer op een echtgenote die niet meer in leven is en een zus, die voor een vriendin wordt aangezien. Ook dat heeft de schrijfster later nog een keer als motief voor de ruzie en het onbegrip gebruikt.

En dan is er nog Thijs, de aangenomen zoon van Erwin en Ymke, zestien jaar en in het bezit van de brommer. We zitten midden in de jaren tachtig en de kermis in het dorp wordt nog als een hoogtepunt gezien, waar zowel zestien jarigen als de hoofdpersoon, die slechts een paar jaar ouder is, meer dan genoeg leuks aan beleven. Een spookhuis, poffertjes, een geïmproviseerd terras en een paar grijpautomaten, waarmee je een horloge kunt scoren. Jongens van zestien die nog aan blikgooien met ballen doen, en er een pluchen beest mee winnen.

Er is een romantisch etentje in een restaurant met de veelzeggende titel Plaszicht. In datzelfde restaurant zullen Sigrid en Tom hun trouwreceptie ook houden. De wat norse, afwezige bioloog / schrijver wordt gaandeweg het verhaal steeds menselijker en blijkt zelfs zonder de nodige papieren een baan als leraar biologie aan een school te kunnen krijgen. Een baan die zo maar uit de lucht komt vallen, waarschijnlijk opgevoerd om het allemaal wat minder zweverig te maken. Sigrid is doktersassistente, wat Ymke ook was, voor ze trouwde. En ook hier is weer een grote hond, als gezelschap. En nog een zoontje uit het eerste huwelijk ook. Die natuurlijk zonder problemen meteen bij zijn vader en zijn nieuwe vrouw kan komen wonen. Want nee, daar heb je absoluut geen problemen mee, als vrouw van net twintig. Stel je voor.

Verhaal met veel dialoog, maar zonder verrassingselement: sterke rolpatronen, vooroordeel-bevestigend: uiteraard gemakkelijk leesbaar; vrij weinig verbindingspunten met situaties van meisjes in deze tijd, aldus de recensie. En dat klopt. Er is inderdaad weinig verrassends aan. Maar dat maakt het nou juist zo makkelijk leesbaar. Een vóórdeel. Zeker voor die meisjes in deze tijd, ook al zijn er dan vrij weinig verbindingspunten. Dat is die meisjes worst geweest. Ze wisten niet eens wat dat waren, verbindingspunten. Ze vonden het alleen maar heel leuk om over later te dromen. Ook al strookte het later van de schrijfster dan niet met de werkelijkheid. Meisjes waren toen al intelligent genoeg, om te weten dat het leven in boeken altijd goed kwam, en in het echte leven niet altijd.

Je vraagt je af, of die recensenten zelf kinderen hadden. Of ze zelf wel ooit jong waren geweest. Jong genoeg om zich in de leefwereld van meisjes te kunnen verplaatsen. Dan zouden ze hebben geweten dat het boek inderdaad niet verantwoord was, maar wel heel populair. Zoals alle verhalen uit deze serie dat waren.

04 juni 2013

Miek op eigen wiek

Het derde deel over Miek en haar familie. Waar we als lezers weer een paar jaar verder in de tijd zijn. Miek en Leo zijn intussen ouders van een tweeling, Wout en Peter. Het grote gezin, dat Miek zo graag had willen hebben, zal er nooit van komen want na de geboorte van de tweeling is 'een operatie noodzakelijk' geweest. Wat en waarom precies vermeldt de schrijfster niet, wel, dat Miek nooit meer in verwachting kan raken. Maar ze heeft de zorg voor haar kleine broertje Karel nog. En ze weet haar naaste familie vlak bij.

Zus Emmy is met hart en ziel verpleegster, haar tweelingzus Tonia - Tonny in haar nieuwe werkkring - is mannequin geworden. Een oppervlakkig leventje, dat haar eigenlijk al lang niet meer boeit. De afspraakjes met oppervlakkige mannen kunnen haar eigenlijk gestolen worden. Dat is zo onecht. Maar als ze op het station op weg naar haar familie John Faber tegenkomt, haar oud leraar Engels, op wie ze vroeger zo verliefd was, is ze van zijn hartelijkheid weer niet gecharmeerd. Aardig, attent, maar wel heel ouderwets en degelijk. Ze laat zich door hem in een taxi naar Miek brengen. Die ruikt meteen een roman.

Miek zorgt er voor dat het contact in stand blijft, ook wanneer Tonia weer gewoon aan het werk is. Ze arrangeert zelfs een etentje, waar de hele familie bij aanwezig is. Ook broer Remco met zijn vriendin Sylvia, haar vader, broer Bas en tante Katy. En dan weet je als lezer al, dat het wel in orde gaat komen met Tonia en John. Dat doet het ook, op de verloving van Remco en Sylvia, bij wie het, ondanks de tegenwerking  van Sylvia's vader, óók in orde is gekomen.


En dan is er ook nog het weesje Minca, dat in het ziekenhuis van Emmy terecht is gekomen. Het kindje heeft, nu haar ouders als gevolg van een ongeluk zijn overleden, geen familie meer. Miek wil het kind meteen adopteren. Als had ze het nog niet druk genoeg. En uiteraard gebeurt het ook. Leo regelt het voor Miek. Zoals hij alles voor haar regelt. 

Leed is er ook. Zo is tante Katy een erg strenge huishoudster voor vader en de beide nog thuiswonende broers. Vader mag zelfs niet binnen roken. Miek probeert hem zo veel mogelijk gezelligheid te bieden en ook haar zussen komen maar wat graag bij Miek. Dan overlijdt Jules Graafland, zwager van Leo en Miek. Hij en Trees zijn een luxe leven gaan leiden, wat Jules uiteindelijk met de dood moet bekopen. Het doet Trees inzien, dat ze weer moet werken voor haar geld en dat ze aan familie meer heeft dan aan oppervlakkige vriendinnen. En Otto, die nu hun huisarts is, blijkt een ziekelijke vrouw te hebben, die voortdurend moet 'kuren' in Davos.

Tante Katy kan het overlijden van haar neef Jules maar moeilijk verwerken. Ze wordt oud en krijgt kwaaltjes en uiteindelijk komt 'de slag' en overlijdt ze aan een hersenbloeding. Wie moet er nu voor vader Hogenbirk en de beide zoons zorgen? Weer is het Miek die voor een oplossing zorgt. De muur tussen de beide woonkamers wordt doorgebroken, terwijl de tweede keuken en de bovenverdieping voor Tonia en John vrijkomt. Miek zelf zal weer voor vader en haar broers zorgen. Naast Leo. Wout. Peter. Minca. Kareltje. En hond Beer, die ook zijn intrede heeft gedaan in huize Hogenbirk-Carels. Dat huis dat nu ook een naam heeft: Op eigen wiek. Ze hadden het beter Supermiek kunnen noemen.