19 maart 2012

Peggy's Paardenpension

83-2, staat er rechtsonder, op de laatste pagina van het verhaal. Ik heb voor mezelf altijd uitgemaakt, dat dat staat voor jaar en maand van uitgave. Februari 1983 dus. Peggy's paardenpension is een van de eerste verhalen die Helen Taselaar onder haar pseudoniem schreef. Niet in de Jeugdserie, maar in de serie Tieners schrijven voor Tieners, die Kluitman ook een poosje heeft gehad.

De serie over manege Picadero en over de Wildhof, zou wel in de Jeugdserie verschijnen, net als de verhalen over de vliegreis, die naar het geluk zou voeren, dat het goed zou komen met Ellen en nog veel verhalen van Helen Taselaar onder haar eigen naam meer. Tieners voor Tieners moest kennelijk een jongere doelgroep aanspreken. Of dat ook echt gebeurd is? De boekjes zien er hetzelfde uit, met dezelfde omslagen van Herry Behrens, en met dezelfde inhoud.

Peggy Downing woont met haar vader, twee zussen en een huishoudster op een groot landgoed in Engeland. Ze hebben er een tennisbaan, een eigen zwembad en zelfs een elk een eigen badkamer. Ja, er is veel geld, maar eigenlijk kun je het aan de familie niet echt merken. Oudste zus Marcia is mannequin, net als het zusje van Ellen. Dan volgt Peggy, die de paarden uit de omtrekt verzorgt en traint. Ze heeft er nog een aantal oude paarden bij, die ze in pension houdt. Tot slot is er dochter Tessa, vijftien en heel ondeugend. Dergelijke kleine zusjes komen in bijna alle verhalen van Helen Taselaar wel voor.

Net als de verwaande man, die om de hoofdrolspeelster komt. In dit geval heet hij Philip Thornwood en is hij de zoon van de buurman. Er is een mannelijke hoofdrolspeler met een goede baan waarvoor hij naar het buitenland moet. Hij heet in dit geval Dion Dorland en moet voor zijn werk naar Engeland, waar hij Peggy en haar familie ontmoet. Er is een opdringerige vriendin van de mannelijke hoofdfiguur, die in dit geval Simone heet. De man is wat ouder en al meteen zeker van zijn zaak, het meisje weet het nog niet precies. Maar uiteindelijk vinden ze elkaar, raken elkaar door misverstanden weer kwijt - er is vast een ander - en hervinden elkaar tenslotte toch weer. Nee er is geen ander.

Zoals Helen alias Inge al zo vaak heeft gebruikt en ook na dit verhaal nog heel vaak zou gebruiken. Er is liefde, vriendschap, er zijn veel paarden. Er wordt verloofd, er wordt getrouwd, er worden huizen gekocht en er wordt elkaar veelvuldig de liefde verklaard. In dit geval gaat niet alleen Peggy met Dion trouwen, maar ook vader Downing met de huishoudster Jessy. En verwaande Marcia trouwt een Zweedse fotograaf, waardoor ze ineens niet meer zo verwaand is. Tot slot: hier blijft het niet bij. Want ook Peggy's Paardenpension Wordt vervolgd.

08 maart 2012

Politieagente Ria Bruins

Ze zit op kantoor, Ria Bruins. Maar erg naar haar zin heeft ze het er niet. Daarom besluit ze te reageren op een oproep uit de krant. Daar worden politie agenten gevraagd. En wie zegt, dat dat altijd mannen moeten zijn? Vrouwen kunnen dat net zo goed. Al denken haar vader en haar broer Wim daar toch anders over. Wim plaagt haar er mee en vader wordt alleen maar kwaad. Wat is er mis met een kantoorbaan? Wat deugt er niet aan die betrekking?

Ria zet door. Ze wordt opgeroepen voor een keuring, die ze doorstaat. Daarna volgt nog een intelligentietest, waar ze ook voor slaagt. Zo begint ze, samen met nog vijf andere meisjes, aan de interne opleiding. Haar oud collega José, die met haar op kantoor was, wordt afgekeurd, omdat ze onder de maat is. 1.63, waar 1.65 een vereiste is. Het klinkt, alsof het boek geschreven is door een kenner.

Er volgen meer gedetailleerde omschrijvingen. Van de kamer, die ze samen huurt met medestudente Lucie. Bij mevrouw Braat, die hen al veel over de politie kan vertellen, want ze heeft al heel vaak agenten in opleiding gehad. Het komt in het verhaal allemaal terug. De interne opleiding, die Ria moet volgen, de sportlessen van gymleraar Kees van Roon. Hij is eigenlijk leraar aan een middelbare school maar daarnaast geeft hij ook sportles op de politie opleiding.

Ria maakt haar eerste proces verbaal op, wat ook woordelijk wordt uitgeschreven. Wat bekeuringen op straat, redelijk in detail. En, het kon niet uitblijven, de liefde komt om de hoek kijken. In de vorm van diezelfde sportleraar Kees.

Volgens de achterflaptekst eigenlijk het belangrijkste van het verhaal. Want 'onder haar uniformkleding klopt een echt vrouwelijk hart'. En 'het is duidelijk, dat de politie mettertijd wegens voorgenomen huwelijk naar een nieuwe agente zal moeten uitzien'.  Uitroepteken.

Zo eindigt de achterflaptekst, maar helemaal afgelopen met Ria is het nog niet. Er zouden nog twee deeltjes in deze serie over Ria volgen. Kluitman gaf ze eerst uit in de Sneeuwbalserie en herdrukte ze later in de Jeugdserie. Dit is een boek waar jaartallen worden genoemd. Het komt niet vaak voor. 1963, is het in dit geval. Zo'n beetje de tijd, waarin al dit soort verhalen zich afspeelden.

Hans Borrebach voorzag Ria van een stel pronte borsten in haar witte uniformblouse. Van een watergolfkapsel, gemanicuurde handen, geëpileerde wenkbrauwen en rode lippenstift. Nettie Lens heeft toch vast iets anders in zijn hoofd gehad, toen hij de hoofdfiguur beschreef. Ja. Hij. Want Nettie Lens is een pseudoniem. Dat van Wim van Helden, die onder eigen naam detectives voor de jeugd schreef. Een serie over inspecteur Arglistig en een serie over commissaris Achterberg.

Voor hij schrijver werd, is Wim van Helden zelf bij de politie geweest, in Rotterdam. Het Randstad waar hij het Ria laat worden. En van de 100 kandidaten was hij een van de weinigen die goed genoeg werd bevonden om de politie opleiding te gaan doen. Agent na een baan op kantoor. Wim van Helden was niet goed in de politievakken, maar blonk wel uit in sport. Dat doet Ria ook. Hij heeft er dus heel veel van zijn eigen ervaringen in gestopt.

Dit eerste deel over Ria bij de politie verscheen in 1958. Het derde deel zou in 1962 voor het eerst verschijnen. De boeken over Ria waren populair, maar hij had het wel gezien, die combinatie tussen romantiek en politie. Aldus Wikipedia.

01 maart 2012

Vivo Huishoudpockets voor de vrouw

Ze zitten met zijn zessen in een doosje. Cassette, om het officieel en chique te houden. Boekjes van 9x 20 centimeter. In zijn geheel nog steeds op Marktplaza te koop, de vraagprijs is iets van 6 euro. Op qoop staan ze ook. Daar wordt € 3,50 als startprijs genoemd. Ik betaalde er vorig jaar minder voor, op de vrije markt in Wamel.

Rommel-, kofferbak- of vrije markten zijn nog steeds de meest ideale plaatsen om oude boeken te kopen. Omdat je daar de meeste kans hebt op iemand, die niet weet wat hij verkoopt en dus de waarde niet in kan schatten. Of de waarde wel weet maar er gewoon van af wil, en daarom niet al te veel vraagt. Op een veilingsite worden meestal dingen aangeboden door mensen die veel te goed weten wat ze bezitten. En daarom veel te veel vragen.

De Vivo Huishoudpockets voor de vrouw dus. Zes deeltjes standaardwerk. Onderwerpen die in elk handboek uit die tijd wel voorkwamen. Die van in en om huis en lijf. In dit geval met de titels Bloemen en planten in huis en tuin. Wetten der etiquette. Apart en lekker. Praktisch wonen. Slank en charmant. Handig huishouden.

Vivo, dat is de afkorting van het Centraal bureau van de Vrijwillige Inkoop- en Verkooporganisatie te Amsterdam. Het was ook een kruideniersketen, die, na een paar fusies uiteindelijk tot de Super supermarkten zou leiden. Er is een kort artikeltje op de Nederlandse wikipedia pagina aan gewijd. Ze bleken met regelmaat speciale spaaracties te hebben.Waarschijnlijk zijn deze zes boekjes ook zo met zegels bij elkaar te sprokkelen geweest. Anno 1966.

Wederom leuk in de kast. Voor de foto's en de nostalgie. En de wat is alles toch veranderd in die vijfenveertig jaar ervaring. Huishoudpockets zijn al lang niet meer nodig, omdat er geen huisvrouwen meer bestaan. En als ze al bestaan, dan zoeken ze wel op, wat ze willen weten over planten, de tuin, zichzelf, de schoonmaak of goede manieren. Dat was toen wel anders. Elke vrouw leek behoefte te hebben aan naslagwerken. Of ze ze nu bij elkaar spaarde of gewoon zelf kocht. Ze werden bij bosjes tegelijk gepubliceerd.