20 maart 2011

Kleurenfoto ABC

Speciaal voor hen die in kort bestek alles over het fotograferen met kleurenfilms willen weten, zo begint de tekst op de achterkant. Het waren de jaren zestig en zoiets als foto's maken in kleur was in die tijd nog uitzonderlijk. Want duur. Daar moest je eigenlijk wel een boekje over bezitten, voor je je daar aan waagde.

Kleuren beheersen en verrijken ons leven, aldus schrijver en 'kleurenspecialist' Carl Bondam al direct in het eerste hoofdstuk.Onze fotohobby geeft pas dan de gezochte ontspanning als men haar de vrije teugel laat - maar zich wel aan de gedragsregels stoort zodra het om een eerlijke kopie van de werkelijkheid gaat.
Ja, de schrijver wist veel van kleuren. Vermiljoenrood, bijvoorbeeld. Dat plaatst zich meer op de voorgrond dan welke kleur ook. Rood moet dus nimmer als dominerende achtergrond worden gekozen, omdat dan het object op het voorplan verbleekt. Voor blauw en blauwviolet geldt het omgekeerde. Ze zullen zich, vooral op een warme zomerdag met de horizon versmelten.

Hij wist waar hij het over had. Carl Bondam, alias Hans Borrebach had zijn brood lang verdiend als illustrator en had zijn opleiding als reclametekenaar gehad. Toen men zich minder voor zijn tekenwerk ging interesseren verlegde hij zijn terrein naar de fotografie. En met succes. Er verschenen meer dan dertig fotografieboeken. Uitsluitend bij uitgeverij Veen. Veel onder zijn eigen naam, soms ook onder pseudoniem. Zodat het leek dat niet de hele markt werd volgegooid met een en dezelfde naam, zo zei hij het ook zelf.

Een goed lezer herkent hem er toch wel in, ondanks die andere naam. Technische verhalen en tabellen, naast een opname van een blote dame. In zwart wit. Grappig, aangezien het boek juist de kleurenfotografie promoot. Er staat een foutentabel in met oorzaak en mogelijke oplossing voor een volgend keer. Handig. In veel gevallen wordt tevens verteld of het op de opname zelf nog te herstellen is.

Carl Bondam schrijft nog een stukje tot besluit. Hij wenst al zijn lezers de komende zomer goed licht en veel zon en voor de aanstaande winter succesvol experimenteren bij kunstlicht. Geweldig toch, zo'n slotzin. En dan, helemaal aan het einde nog een verantwoorde index, van Absolute temperatuurschaal via Lensas prestatie naar Zwart-wit fotografie.

Lang leve de jaren zestig. Toen er nog niets digitaal te herstellen viel en we alles nog zelf moesten bedenken. 

Kleurenfoto ABC was niet het eerste fotoboek van Hans Borrebach. En zeker ook niet het laatste wat verscheen. Wordt vervolgd dus.

16 maart 2011

De klas van Tina geeft een knalfeest


Leuk woord, knalfeest. Dat mocht je nog in een boektitel zetten, anno 1989. Dat zou nu, ruim twintig jaar later, niet meer kunnen. De klas van Tina geeft dus zo'n feest. Een strandfeest, wat Tina heeft gewonnen, door samen met haar leraar Frans deel te nemen aan de Spotlight kwis.

Hoe ze zo ver komt, staat beschreven in dit derde deel. De hoofdrol is weer voor Tina, met haar vriend Sjoerd naast zich. Die is niet zo heel goed in Frans en in een poging een goed cijfer te halen, steelt hij het proefwerk uit de repro ruimte, samen met zijn vriend Bas. Die dan op zijn beurt weer de vriend is van Mieke, de vriendin van Tina.

Een ontvreemd proefwerk en een kwis, die eigenlijk bedoeld was voor de leraar Frans. Als verjaardagscadeautje en als dank voor zijn inzet tijdens de actie voor de zonnebloem. Theo van Someren, alias Toetje, die ook in dit deel weer net zo menselijk is als boeman. En o ja, er zit nog een speurtocht in, op weg naar het strand voor het feest. En de chauffeur is een oude bekende. Dezelfde als die hen naar Friesland heeft gereden, tijdens de werkweek.

De wereld kan klein zijn, in boekenland. En die van klas 4A van het Jan Arendzcollege al helemaal. Ze lijken wel geen ander vak meer te hebben, dan Frans. Nou ja, er komen nog een paar vakken sporadisch voorbij, tijdens de proefwerkweek. Dat is het wel. En er komt nog een vervolg. We zijn nog niet van Tina, haar klasgenoten en haar leraar Frans af. Met Sjoerd. Want die gaat uiteraard gewoon over, ondanks zijn slechte cijfers voor Frans en Engels. Naar het eindexamen nog wel. Een hele havo 4 klas, die in een keer overgaat. Dat gebeurde anno 1989 niet. En het zal nu nog steeds niet gebeuren. Leraren zien wel wat door de vingers, maar lang niet alles.

06 maart 2011

De voogd voor Inger


Vijftien is Inger van Oven, als ze bij de directrice van de kostschool wordt geroepen. Ze vraagt zich af, wat ze nu weer heeft misdaan. Maar ditmaal heeft de directrice ander nieuws voor haar. Ze zal in huis komen bij haar voogd. Niet haar toeziend voogd, de notaris, maar haar werkelijke voogd. Een meneer Van Dongen.

Han van Dongen is leraar Nederlands op de HBS en in de veronderstelling dat hij een meisje van vijf in huis zal gaan krijgen. Samen met zijn dienstbode heeft hij het kamertje in orde gemaakt. De verwarring is groot, als Inger tien jaar ouder blijkt. De voogd heeft nooit moeite genomen de adoptiepapieren eens goed door te lezen en is enkel van een meegezonden foto uit gegaan. Eentje die niet recent bleek.

Er wordt een chaperonne gezocht voor Inger, in de vorm van de al inwonende mevrouw Uijl. En Inger sluit een warme vriendschap met de dienstbode. Ook met haar voogd kan ze het goed vinden. Han van Dongen is helemaal geen strenge voogd, eerder een kwajongen.

Inger gaat naar de HBS, waar ze het meteen goed kan vinden met haar klasgenoten. Aan de kostschool waar ze toch lang heeft gewoond en ze ongetwijfeld vriendschappen heeft opgebouwd, denkt ze niet meer terug. Die komt helemaal niet meer ter sprake. Ze krijgen al snel een nieuwe lerares Nederlands. Alice Feenstra is tegen de dertig en al doctor. Het blijkt een oude bekende van meneer Van Dongen.

Voogd en lerares verloven zich al snel. En de sfeer verandert, in huis. Het wordt er killer, minder gezellig. Inger weet niet goed waarom. Door toeval ontdekt ze, dat haar vader haar helemaal niet zo goed verzorgd heeft achtergelaten, als ze altijd dacht. Ze vangt een gesprek op, tussen Han en Alice. En dan wil Alice ook Inger nog terug naar kostschool sturen, wanneer ze eenmaal gaan trouwen.

Zo ver komt het niet. Er komt steeds vaker ruzie en uiteindelijk verbreekt Alice de verloving. Ze gaat van school, verlooft zich al snel met een ander. Tegen Han vertelt ze, dat ze met hem veel gelukkiger was, maar dan had Inger er niet moeten zijn. Inger wordt intussen ouder. Na de HBS gaat ze nog een jaar naar Zwitserland. Han van Dongen schrijft een proefschrift. En vraagt haar uiteindelijk ten huwelijk.

Nog een paar pagina's zijn ze een getrouwd stel. Han blijft leraar Nederlands en Inger heeft nu alle tijd om sprookjes op papier te zetten en liefdadigheidswerk te doen. Maar niet voor lang. Want er kondigt zich een kindje aan. Einde.

Snel bedacht, snel geschreven, snel gelezen en zo terug in de kast gezet. Goed voor de verzameling, maar geen verhaal dat lang blijft hangen. Je hebt steeds het idee, dat je het al eerder ergens zo hebt gelezen. Het lijkt op Cupido speelt kiekeboe. Alleen is dit verhaal veel oppervlakkiger.