25 september 2010

Autovisie


Gevonden op de rommelmarkt, in een grote kartonnen doos. Jaargangen Autovisie, tussen 1973 en 1981. Niet helemaal compleet, zeker de laatste jaren niet. Maar alles bij elkaar toch wel een stuk of tweehonderd. Ver voor de Telegraaf het blad overnam. De eerste tijd nog in zwart wit, later met steunkleuren (beetje blauw, paar pagina's rood) en ten slotte fullcolor. Van wekelijks naar tweewekelijks.

Met in elk nummer een testrit. Een eerlijke testrit. Met cijfers. Grote auto's, zoals de Mercedes 240 en de Opel Rekord 1900. Kleintjes, zoals de DAF 44 en de Simca 1100. Toen journalisten nog gewoon mochten schrijven wat ze er van vonden. Een DAF is niet luxe, maar je krijgt waar voor je geld. En de gemiddelde DAF rijder weet toch wel wat hij kan verwachten. Die verwachting is waargemaakt. Een Mercedes? Ja, die is erg duur. Maar in verhouding toch best zuinig en bovendien zeer luxe en degelijk afgewerkt. Wie het er voor over heeft, koopt een Mercedes. Voor hen is de test ook geschreven.

Een Engels slagschip van een merk dat al lang niet meer bestaat en waarvan ik de naam al niet meer weet, krijgt een drie voor het interieur. Schandalig dat het zo slecht gesteld is met zo'n dure auto. Voor die prijs mag je meer verwachten. Aanschaffen? Nou, alleen als je Anglofiel bent dan.

Er is een nummer met een mega testrit. Daarin wordt de nieuwe diesel variant van de Rekord (de 2100) vergeleken met een soortgelijke Mercedes (220 D) en een Peugeot 504. Weer een eerlijk verhaal, met cijfers. Het gaat over diesels, dus auto's waarin veel gereden gaat worden. Alleen veelrijders schaffen een diesel aan. Die is weliswaar duurder in aanschaf maar goedkoper in brandstof. Lange tijd gaan Peugeot en Mercedes gelijk op. De Opel laat het afweten. Nieuw, dus nog voor veel verbeteringen vatbaar. Uiteindelijk wint de Mercedes en die wordt dan ook aanbevolen. Maar voor wie minder kan of wil uitgeven, is de Peugeot zeker een goed alternatief.

Kom daar nu nog maar eens om, om zulke artikelen. Een rallyekampioenschap. 'Team Dolk / De Jong wint alweer in hun Opel Ascona'. Of een advertentie voor een autoradio van Philips. 'Beleef uw muziek van thuis. Nu met vier cassettes in een luxe doosje cadeau. Slade, Elton John, James Last en John Woodhouse'. Jawel.

Elke avond lees ik er een in bed, voor het slapen gaan. Nog steeds zit ik in 1973. Ik was één, toen. Van die tijd weet ik dus niets meer. Maar wanneer je zulke tijdschriften terugleest heb je er ineens een beeld bij. Inclusief dat van Den Uijl, de oliecrisis en de benzine die straks maar liefst een gulden de liter gaat kosten.

14 september 2010

Mandy blijft De Wildhof trouw!


Het leek zo'n mooi happy end van het verhaal. En van de serie. De jongste De Wild, bezig een beroemd schrijfster te worden, in de armen van een dichter. Beroemd en bewonderd. Hij kan zijn gedichten blijven schrijven, terwijl zij toch op de eerste plaats met honden op de kennel van haar vader werkt. Ze zouden op de kennel blijven wonen, want deze wordt verbouwd. Alle zes kinderen gelukkig en bijna allemaal getrouwd. De eerste kleinkinderen al aanwezig of op komst.

Maar nee. Want het blijkt toch niet zo goed te gaan tussen Mandy en haar dichter Jeff. Het valt eerst de beide oudste zussen op en daarna de rest van de familie. Jeff is op zichzelf, denkt te veel aan zijn carrière en wil niet op De Wildhof komen wonen. Bovendien wil hij geen kinderen. Iets dat Mandy wel heel graag wil. Ze gaat steeds vaker alleen op pad, als Jeff weer eens geen zin of tijd heeft. Zo ontmoet ze Carl weer, die ze destijds met Pam op Terschelling leerde kennen.

Hij is weer vrijgezel, want hij kon Mandy niet vergeten. En Mandy? Die weet het allemaal niet meer. Uiteindelijk besluit ze een punt te zetten achter de relatie met Jeff. Een zeer vooruitstrevend besluit, want van Jeff had het niet gehoeven. Een moderne beslissing ook, die de fans van Helen Taselaar haar niet in dank afnamen.

De verbouwing van De Wildhof gaat toch door. Mandy gaat er in haar eentje wonen. En ja, ze heeft verdriet om haar verbroken relatie. Maar al heel snel beseft ze, dat ze zelf verder moet. Ze gaat met Pam een weekje naar Spanje en daar wordt er zelfs al weer met haar geflirt. Daar moet ze dan nog net niets van hebben, maar ze weet nu, dat ze klaar is voor een nieuwe relatie.

De relatie ging ergens in mei uit en tegen oktober is de verbouwing een feit. Jeff komt haar opzoeken in haar nieuwe huis. Ze zijn als vrienden uit elkaar gegaan. Hij maakt geen avances meer en zij is al lang niet meer verdrietig. Zo snel kan het gaan, in boekenland. Je leert iemand kennen, maakt er binnen de kortste keren serieuze plannen mee. Maar als de relatie dan strandt, kost het je hooguit een paar maanden om er over heen te komen.

Ging het in werkelijkheid ook maar zo. Mandy blijft De Wildhof trouw, en in het volgende deel met een nieuwe partner. Opnieuw geïllustreerd door Herry Behrens. En wordt vervolgd.

07 september 2010

Lente voor Lot


Het tweede deel over Lot van de Griend en het achtste deel in de serie Goud Elsje. We beginnen met de verjaardag van Lot, die al lang niet meer zo eenzaam is als in het vorige deel. In tegendeel. Haar verjaardag wordt druk bezocht. En er zijn vaste gasten, voor de hele dag. Zelfs Els komt over. De vriendschap met haar is nog lang niet wat deze vroeger was, maar Els probeert uit alle macht om het te herstellen.

Onder alles door is er nog steeds dat ene: alweer een jaar ouder. En nog steeds niemand om... om op te hopen. Lot heeft nog altijd geen man gevonden voor het leven. Of, zoals Max de Lange dat schrijft, ze is nog steeds niet 'gevraagd' door een man 'voor wie ze haar hart wil openzetten'.

Er worden veel meer vrienden en kennissen geïntroduceerd, die Lot heeft weten te maken, in de afgelopen tijd. Jo Terwee, Anjo en Riemer Scholten, Nan Serné. Ook Renée Fabery komt weer voor. De meisjesboekenschrijfster nodigt Lot uit voor een verblijf op Terschelling. Daar treft ze een meneer Bosman. Jan Willem Bosman, die in het tweede deel werd geïntroduceerd als oud klasgenoot en mogelijk verloofde van Els. Hoe toevallig kan het leven zijn.

De man voor het leven houdt Lot nog steeds bezig. Daar is allereerst Marcel van Twist. Huisvriend van haar vrienden Derk en Diete Norde. Hij leek belangstelling voor haar te hebben, maar verloofde zich met een oud buurmeisje. De verloving raakt uit, maar hij blijkt niet om Lot te komen. En dan is er ook nog steeds Remco Vegter, de zwager van Renée Fabery. Hij vroeg haar een jaar geleden nog als moeder voor zijn dochter Annètje.

Tijdens haar vakantie op Terschelling overlijdt zuster Struyk. Een symbolisch afscheid. Want Lot heeft haar nu niet meer nodig, om de weg gewezen te worden. Lot weet zelf heel goed wat ze moet doen, om niet eenzaam te worden. Ze heeft geleerd zich open te stellen voor anderen en daardoor een rijk leven gekregen. Met Jan Willem Bosman weet ze vriendschap te sluiten. En ook met Marcel van Twist blijft ze goed bevriend, zonder verdere bijbedoelingen.

In het laatste hoofdstuk belt Remco Vegter haar opnieuw. Ze hebben elkaar maar even gezien, op Schiermonnikoog. Hij wil het graag voortzetten. Blijvend. Want na een gezellig uitje - ze hebben elkaar nog niet eens zo vaak gezien, maar het voelt zo vertrouwd met hem - vraagt hij haar om bij hem en zijn dochtertje te komen wonen. Als zijn vrouw. Niet langer als de moeder van zijn kind. En nu durft Lot wel. Meteen. Zonder aarzelen.

Ten slotte neemt ze zich nog voor om haar geluk als eerste met Els te delen, de volgende dag. Om haar het vertrouwen, waar ze Els 'zo afschuwelijk lang' op heeft laten wachten, terug te geven. Daarmee wordt ze nog gelukkiger dan ze al was. En ze dankt God.

Lente, dat is verliefd zijn, geliefd worden en op het punt van trouwen staan. Een late lente weliswaar, maar daarom niet minder mooi voor Lot. Wanneer God het werkelijk zo goed met ons voor zou hebben, zou ik ook dankbaar zijn. Maar helaas zit de werkelijkheid en vooral de mensen die er in leven, tegenwoordig zo niet meer in elkaar.