14 augustus 2014

De familie Trapp

Het verhaal van de échte Sound of Music. De film werd gebaseerd op de gelijknamige musical, die op deze autobiografie werd gebaseerd. Nu ken ik de film uit mijn hoofd, maar heb ik de musical nooit gezien. En had ik tot voor kort het boek ook nog nooit gelezen. Ik kocht dit boek onlangs voor een bescheiden prijsje. En las het direct. Het leest goed weg. Maar misschien had ik het beter niet kunnen doen. Want ik heb gewoon teveel Christopher Plummer, Julie Andrews en zeven Amerikaanse kindertjes die voor Oostenrijks door moeten gaan in mijn hoofd zitten, om die niet steeds voor ogen te hebben, tijdens het lezen.

De 'echte' Maria von Trapp  leefde nog toen musical en later film van haar boek over haar familie werden uitgebracht. Ze was er niet zo gelukkig mee. Iets wat ik helemaal begrijp, nu ik ook het boek ken. Want, zoals zo vaak, is het echte verhaal veel meer dan een sprookje. De musical mag dan misschien nog een bewerking van het boek zijn, de film is eerder weer een bewerking van de musical en niet meer dan dat.

Voor wie de film niet kent: Maria, een jonge non, gaat als gouvernante voor een weduwnaar met zeven kinderen zorgen. Ze leert hen zingen en trouwt met de weduwnaar, die kapitein op zee is geweest. Dan heb je driekwart van de film gezien. Meestal zet ik m daar ook af. Er zit nog een stukje Anschluss bij, waarin het gezin er in slaagt om via de bergen naar het vrije Zwitserland te vluchten. The End.

Het verhaal is heel anders. Er zijn weliswaar zeven kinderen Von Trapp, maar die hebben geen gouvernante nodig. Eén van hen heeft een onderwijzeres nodig, en dat wordt Maria. Ze is in werkelijkheid jonger dan in de film. De kapitein is geen arrogante boeman en de oudste kinderen studeren al, als ze bij hen in huis komt. Als Maria met Georg trouwt, zijn we pas halverwege het verhaal en is het ergens achterin de jaren twintig. De crisis wordt beschreven. De familie moet mensen in huis nemen om te kunnen overleven. Via economische maatregelen krijgt Hitler Oostenrijk steeds meer in zijn macht. En uiteindelijk kapituleert Oostenrijk dan ook. Het land wordt nationaal socialistisch. En het gezin Von Trapp, wat intussen met twee meisjes is uitgebreid, moet er mee leren leven, wat ze niet gemakkelijk afgaat.

Ze belanden nog net op tijd in Amerika, waar ze zonder geld en onderdak opnieuw moeten beginnen. Maria heeft inmiddels een nierkwaal opgelopen, die haar al op het randje van de dood heeft laten balanceren. Ze raakt opnieuw zwanger, en ditmaal wordt het een jongen. Ze gaan weer op tournee, komen in betere doen. In Europa woedt de oorlog en volgt daarop de bevrijding. De familie richt een stichting op, om de Oostenrijkers te helpen. Ze worden genaturaliseerd tot Amerikanen. De oudste kinderen verloven zich. En tot slot sterft Georg aan longkanker. Opgelopen, zo blijkt, tijdens zijn duikboot tijd in de Eerste Wereldoorlog. Dan is het 1947. Het verhaal eindigt met een nieuw familiehuis, in Amerika.

Alles bij elkaar zou dat misschien ook wel wat veel zijn geweest voor in een film, zo'n verhaal. Dan was het vast niet zo'n succes geworden. In het boek komt ook geen barones voor, als huwelijkskandidaat, speelt het kloosterleven nauwelijks een rol, is er geen telegrambezorger die verliefd wordt op de oudste dochter, geen oom Max en geen echte talentenjacht. En tussen de huwelijksreis en de Anschluss zat in werkelijkheid een jaar of tien en geen twee weken. Behalve dat er veel van het oorspronkelijke verhaal is weg gelaten, is er aan de andere kant dus ook nog veel bij bedacht, om het verhaal nog wat mooier te maken.

Ik hield er zo maar een kater aan over, na het lezen van het verhaal. Ik denk niet dat ik het nog eens ga lezen, dit boek. Al zal ik het niet weg gooien. Voor de verzameling is het leuk om te bewaren. De film zal ik vast nog wel eens vaker gaan zien. Zelfs al ken ik m al uit mijn hoofd. Dat is gewoon heel leuk voor een regenachtige dag in augustus. Of mei. Of met Kerstmis. Of Pasen. Of wanneer dan ook.
The hills are alive....

1 opmerking:

Unknown zei

Ik had al eens het echte verhaal op de Canadese televisie gezien toen ik daar een paar weken was. Was een interview met de kinderen die nog leefden. Het huis is er nog steeds in de VS en heeft veel weg van een Oostenrijkse blokhut.
Dat interview was niet leuk om te zien maar wel verhelderend. Maar leek bij langena niet op de film. En ach, een film is maar een film he.