Ontmoeting aan het meer

Als dit twaalfde deel uit de serie van dertien van Sanne van Havelte verschijnt, is het intussen 1961. Rein van Looy verzorgt in eerste instantie het omslag. Een weinig aansprekende illustratie. In 1970 neemt uitgeverij West-Friesland het boek op in haar fonds en brengt het uit in de Witte Raven serie. Ze vragen Herry Behrens er een omslag voor te maken en dat heeft hij gedaan. Een goed gelukt omslag wat de tijd perfect weergeeft.

Een man en een vrouw uit 1970. Zij met lange haren, een sjaaltje om haar roze blouse en een maxi rok, hij met een sporthemd en een pantalon en zijn haren iets te lang om kort te zijn. Bergen op een achtergrond, een meer, een chalet en op de voorgrond wat gras. Erg gedetailleerd is het niet, toch is goed te zien dat het verhaal zich afspeelt in Zwitserland. 

De jonge vrouw is Deetje van Eek. Ze is de oudste dochter van Frans en Jo van Eek-ter Hegge. Ze heeft liefdesverdriet en daarnaast net haar examen achter de rug. Die combinatie hebben haar zó uitgeput, dat ze naar Zwitserland wordt gestuurd om daar te herstellen. Ze komt terecht in een huis vol mensen en dieren, waarvan in eerste instantie niet duidelijk is, hoe en waarom dat allemaal bij elkaar hoort. 

De leidster van het huis in Zwitserland wordt ziek en Deetje is genoeg dochter van Jo en Frans om dan haar hulp aan te bieden. Waardoor ze haar eigen zorgen vergeet. Zelfopoffering werd het genoemd. En, zoals in zo veel andere meisjesromans, kost het hier de hoofdpersoon nog wel enige tijd voordat ze alles heeft geleerd te aanvaarden. Als ze uiteindelijk terugkeert naar huis komt het geluk ook nog eens om de hoek kijken, in de vorm van Marc Prinse Duthil.

Meestal kan ik me nog wel vinden in die zelfopoffering, maar in dit geval vond ik het toch moeilijk. Het is allemaal net iets té, zodat het storend wordt. Het verhaal wordt gekenmerkt door lange, vaak monotone beschrijvingen, aldus de recensie. Overdreven moeilijkheden van de hoofdpersoon met zichzelf en met anderen en allerlei breeduitgesponnen sentimentaliteiten. Mooier zou ik het niet kunnen formuleren. 

Dat het verhaal ook nog een ouderwetse levenssfeer heeft, met een sterk overheersend godsvertrouwen en standsbesef, vind ik nog niet eens het grootste bezwaar. Misschien was het dat wel zo in 1970. In die tijd zou immers 'alles' van vroeger op de helling gaan en verdwijnen. Dat West-Friesland juist toen koos voor een Witte Raven in die trant, moet verbaasd hebben. Nu zou het boek het etiket 'streekroman' meekrijgen van de bieb en dan mogen en kunnen die dingen gewoon weer. Maar dan nog moet het een beetje geloofwaardig zijn. En dat is dit wat mij betreft niet. 

Toch dacht menigeen daar anders over. Het boek is nog talloze malen herdrukt, net als alle andere delen uit de serie. Sanne van Havelte was inderdaad op Cissy van Marxveldt gaan lijken. Die werd op een gegeven moment ook klakkeloos herdrukt en van een nieuw omslag voorzien. Om de naam en het verkoopsucces. Het werd verkocht, het werd gelezen. Doorgegeven van moeder op dochter. De recensent was de enige die er nog een beetje kritisch naar keek.