De titel is een spreuk uit de bijbel. Ik weet niet uit welk vers of van welke psalm. Mijn achtergrond is katholiek en katholieken lezen niet zelf in de bijbel, die worden voorgelezen. Daardoor kennen ze 'm minder goed uit hun hoofd, dan protestanten.
Schrijfster Max de Lange was protestant en dat was in haar boeken ook te merken. Maar het stoorde niet, want ze schreef mooi. Heel beeldend, als een schilderij. Over de winter, de lente, een ritje met de bus. Een nieuw gekochte jas, praktisch en niet duur, want een uitverkoopje. 'En zo'n praktische kleur, dat bruin-beige. Ze zal 'm jaren kunnen dragen, voordat hij haar gaat vervelen.'
In haar verhalen gebeurt niet eens zo heel erg veel. Geen opzienbarende dingen, het leven gaat voorbij. Mensen komen, mensen gaan en die hebben zo hun eigen verhaal. Dat is in 'Wij reizen met elkander' al niet anders. Dat gaat over Elsbeth Marijnen, hulp in een rusthuis, over haar verloofde Bernhard, haar moeder en haar collega's Mart, Coby en Anja. Over de bejaarde dames en heren, die er 'hun levensavond doorbrengen'. Nog geen spoor van een uitgeklede zorg.
Elsbeth en Anja zijn intern en bij gebrek aan een kookster verzorgen zij de eenvoudige maaltijden. Maar voor de bewerkelijke dingen, zoals soepen en toetjes zorgt de directrice, 'een officiersweduwe van even in de veertig, net goed pas, zou Coby zeggen'.
Zo mooi omschreven allemaal. Ik wil het in mijn eigen verhalen nog wel eens nadoen. Proberen althans. Het boek is, in tegenstelling tot de Goud-Elsje serie, niet meer eindeloos herdrukt. Geeft ook niet, ik heb het nog kunnen krijgen. Het is nog steeds te vinden, trouwens, op antiqbook.nl
Voor als je eens wat meer wil lezen over de knusse, verzuilde jaren vijftig. Aan te bevelen boven de televisie. Beslist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten