Waar Netty haar inspiratie vandaan haalde, weet ik niet. Ze leverde gewoon elk jaar een nieuw boek af. Soms viel haar het verhaal zo in, soms ook niet. Maar altijd was er weer de uitgever, die aan de telefoon hing. Of het wilde vlotten met haar nieuwe boek. Ze had nog een paar maanden, dan wilde hij toch wel weer wat nieuws op de markt brengen.
Zo moet Idylle op de 'Morgenster' geschreven zijn. Met de deadline van de uitgever in het achterhoofd. Gauw maar weer een nieuw verhaal. Met bestaande elementen. Ernst en zijn moeder komen inwonen bij Maud en haar ouders. Ernst is Maud's nieuwe chef. En wat voor een. Dat is ook de verhaallijn van 'En toch werd de einder blauw'. De vader van Truusje handelt in bont, net als meneer Moss in 'Ineke en Anneke hebben een baan'. Maud moet naar het ziekenhuis, Ernst bezoekt haar met een bos bloemen en vindt haar er zo lief uit zien in haar bedjasje. Precies als Jeff en Joan in 'Cupido speelt kiekeboe.' Maud wordt ook wel Maudy genoemd door haar moeder, zoals Joan door haar moeder Joany genoemd wordt.
Allemaal al eerder gelezen, dus.
En het slot van het verhaal? Nou, er gaat getrouwd worden. Ook al is er het probleem van de woningnood. Geen nood. Ernst, chef van kantoor, bouwt gewoon een boot. Dat kan hij, schijnbaar. Inclusief keuken met ingebouwde schoorsteen, dressoir en boekenplanken. En hij houdt het tot het einde toe voor Maud geheim. Behalve dan de naam. Die mag ze nog niet weten.
Die verklaring bewaart Ernst tot de laatste bladzijde:
'Toen wij elkaar vonden liepen we vergezeld van de morgenster naar jouw huis. Maar hier begint onze idylle, liefste, in ons huis, van jou en mij, waar Venus het hoogste woord zal voeren.'
Nee, Netty had er echt moeite mee, dit keer. Iemand die zo tegen je praat is geen vlotte, sportieve zeiler van dertig, maar iemand van minstens twee eeuwen oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten