Apotheek Duinoord

Misschien was ze zelf wel ooit apothekers assistente, schrijfster Marianne van Udinga. In haar boek Apotheek Duinoord wemelt het van de vaktermen. Keurig van voetnoten voorzien, maar ze maken het verhaal in het begin lastig lezen. Scheikundige begrippen en recepten in het Latijn worden wel vermeld, maar verder niet verklaard.

Een verhaal over apothekers assistenten, dus. Wil Verhage, Pam Hoogstraten, Ike van Altingen en de apotheker zelf, mevrouw Van Baerle. Over Floris de loopjongen. Over Titi, de nieuwe assistente die veel meer uitgaat, dan dat ze zorgvuldig werkt. En dat is toch een eerste vereiste voor een apothekers assistente. Want in die tijd maakten en mengden de dames alles nog zelf. Niets werd voorverpakt verkocht.

We maken kennis met de familie Van Altingen. Vader is bij een bombardement in de Tweede Wereldoorlog omgekomen. Moeder bleef alleen achter, maar heeft een grote steun aan Ike gehad, vooral voor de jongere kinderen. Er wordt geschreven over de patiënten. Ernstige en minder ernstige. Over dokter Vlaming en zijn jonge assistent, Wouter Huygens.

Titi werkt niet lang op de apotheek, en wordt vervangen door Thea de Mola, die weer een vriendin van Ike wordt. En dan is er nog Fanny, een meisje uit de stad, dat haar zinnen heeft gezet op dokter Huygens. Maar die heeft alleen oog voor Ike. En natuurlijk wordt het wat.

Een verhaal zoals ze bij honderden geschreven zijn en door West Friesland ook bij honderden geschreven. Met de apotheek als belangrijkste plaats van handeling. En dat maakt het nou zo leuk. Net als dat andere boek, wat in een bibliotheek speelt en ook in de Zonne-reeks verscheen.

Marianne van Udinga ben ik daarna niet meer als schrijfster tegengekomen. De illustraties van Hans Borrebach wel. Bij duizenden. Ze vormen nog steeds de belangrijkste reden van mijn verzameling.