Het eerste deel heet eenvoudig Manege Picadero. Waar Picadero voor staat wordt niet verteld. De doorgewinterde paardenfan weet dat, waarschijnlijk. Ik niet, dus heb ik het op moeten zoeken. Een picadero is een oefenruimte van ca 12 x 12 meter met een gesloten omranding van minstens 150 cm hoog. Kijk eens aan. Die dingen die ze inderdaad altijd bij een manege hebben staan. Zo heet zoiets dus.
Manege Picadero wordt gerund door vader Van Dalsum. Het is al jaren in de familie. Later zal het worden overgenomen door zoon en broer Joost, die nu zestien is. Hij heeft een jongere zus, Yvonne van twaalf, en een oudere zus, Sylvie van achttien. Over de laatste gaat het verhaal. Tijdens een rit te paard ontmoet ze Antal van Aerendonck. Een heer met een Oost Europees klinkende voornaam en een chique achternaam. Hij is halfweg de twintig, zit met zijn vader in het antiek en heeft uiteraard ook paarden. Ze komen vlak in de buurt wonen en Sylvie vindt hem onuitstaanbaar. In het begin.
Want een goed lezer van de boeken van Helen Taselaar weet: dan wordt het wat. En inderdaad, het wordt wat. En, zoals het ook een goed boek van diezelfde schrijfster betreft: het blijft niet zo. Er komt een andere man en een andere vrouw, die beide verliefden jaloers maken, waardoor de relatie even uit is. Sylvie gaat op werkvakantie naar Frankrijk, maar kan Antal niet vergeten. Hij haar ook niet. Er moeten wat misverstanden uit de wereld worden geruimd, maar dan blijven ze het ook voorgoed eens. Sylvie gaat niet meer terug naar Frankrijk en Antal heeft, voortvarend als de mannen bij Helen Taselaar nu eenmaal zijn, alvast maar een huis gekocht. Vlak bij Picadero, uiteraard.
Antal heeft een getrouwde broer, Robert, en een jonger gehandicapt zusje, Ymke. Die worden ook maar meteen geïntroduceerd. De familie van Aerendonck raakt meteen dik bevriend met de familie Van Dalsum. Zo kunnen we voorlopig een aantal deeltjes vooruit. Hoofdpersonen genoeg, voor toekomstige verhalen. Wordt vervolgd, dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten