Miek en Minca

De eerste drie Mieke boeken verschenen tussen 1962 en 1964. Van het vierde deel, Miek en Minca, wordt alleen een herdruk vermeld in de catalogus van de Koninklijke Bibliotheek. De vier deeltjes zijn in 1975 herdrukt als Witte Raven pocket. Maar ook het laatste deel is wel degelijk eerder bij West Friesland verschenen.

De eerste drie Mieke boeken verschenen tussen 1962 en 1964. Van het vierde deel, Miek en Minca, wordt alleen een herdruk vermeld in de catalogus van de Koninklijke Bibliotheek. De vier deeltjes zijn in 1975 herdrukt als Witte Raven pocket. Maar ook het laatste deel is wel degelijk eerder bij West Friesland verschenen.Ruim vijftien jaar zijn verstreken, in het leven van Miek, haar gezin en haar familie. En om de lezers in een paar alinea's 'bij' te praten, laat de schrijfster haar hoofdpersoon al op de eerste pagina een foto album en losse foto's vinden tijdens de grote schoonmaak. Een ideale gelegenheid om er even bij te gaan zitten en de afgelopen jaren nog eens voorbij te laten gaan.

Het begint bij het niet helemaal gezonde broertje Kareltje. Die blijkt, als puber van vijftien onder het ijs te zijn gekomen, en overleden. Die jobstijding op die mooie wintermiddag, zou ze het ooit helemaal vergeten? Nee, nooit. Maar het leven gaat door en er zijn meer foto's te zien. Van haar tweelingzussen, Emmy en Tonia. Tonia getrouwd met haar leraar Engels en moeder van slechts één dochter, want Tonia had geen babies meer gewenst, ze was doodsbang voor haar figuur, dat inderdaad nu nog was als van een jong meisje.
Ems als verpleegster, eerst in Nederland, later in Nigeria en nu voor haar eigen gezondheid al weer een poos in Zürich.

Broer Bas, niet dom en technisch bij de pinken, die na de mavo een technische opleiding was gaan volgen, om uiteindelijk te eindigen als eigenaar van een zaak van bromfietsen, midden in het dorp. Getrouwd met Lienke Meijer, dochter van de directeur van de technische school. Foto's van broer Remco, inderdaad getrouwd met Sylvia de burgemeestersdochter. Het meisje met de artistieke aanleg, die ze nu alleen nog nodig had voor eigen gebruik, het interieur van hen was dan ook het toonbeeld van huisvlijt. Ook maar ouders van één kind, maar dat is in dit geval dan weer geen bezwaar. Dochtertje Conny is al net zo artistiek als moeder Sylvia. Dat is een deugd. Dat dochter Joany, die de koosnaam heeft van een andere bekende hoofdpersoon van de schrijfster, net zo nuffig is als haar moeder, is dan weer niet de bedoeling.

Vader Hogenbirk is inmiddels gepensioneerd en nog altijd tevreden met een partijtje schaak en een goede sigaar. Leo is behalve onderwijzer blijkbaar ook hoofd der school en psycholoog geworden, ondanks dat drukke gezin wat ze hebben. Want het huis is nog altijd een geheel en de peuters Wout en Peter zijn uitgegroeid tot puberjongens, die lang niet altijd doen wat hun moeder en vader van ze verlangen. En dan is er nog adoptiedochtertje Minca, met wie het ook al de verkeerde kant dreigt uit te gaan.

Er komen botsingen tussen Miek, Leo en de kinderen. Tussen Miek en Tonia. Emmy komt naar Nederland. Aanvankelijk om vakantie te vieren, maar het eindigt met een baan als assistente van dokter Otto broer van Sylvia van Zevenaer. Otto, die weduwnaar is geworden en niet zo heel veel tijd nodig heeft om Emmy ten huwelijk te vragen. Schoonzus van zijn zus, zus van zijn eerste liefde. Dat hij ooit van Miek hield, lijkt al lang weer vergeten. Het wordt wel een erg klein kringetje, zo.

De ruzie tussen Miek en Tonia wordt verholpen, door het levensbedreigend ziek worden van Joany. Een gegeven dat de schrijfster al een paar keer eerder heeft gebruikt. Ditmaal is het alleen geen longontsteking, maar een ongeluk. Spannende dagen volgen, maar uiteindelijk wordt het wachter met volledig herstel beloond. Niet alleen van Joany. Het herstelt ook de band tussen de beide zussen. En het ingesleten, liefdeloze huwelijk van Tonia wordt er zo veel beter door. Want Tonia vergeet haar uiterlijk en haar make up. Dat was nou ook precies de bedoeling. Ze had er veel te veel aandacht voor.

Met Minca en Peter dreigt het even helemaal mis te lopen. Gelukkig komt bij allebei de liefde om de hoek kijken. Peter vindt een degelijk vriendinnetje in Lonneke, na het mislukte avontuur met Elsje. En Minca, die komt er achter dat ze van Wout houdt. Pleegzus en haar stiefbroer, met elkaar opgegroeid in hetzelfde gezin. Heeft de schrijfster ook al een keer eerder gebruikt, maar dan in de variant van pleegbroer en zus.Maar voor het zo ver is, moet Minca eerst nog even bijna verdrinken en door Wout gered worden. Eerder realiseert ze het zich niet. Een vrij drastische manier om tot dat inzicht te komen. Een beetje al te melodramatisch.

Uiteindelijk komt alles toch nog goed. Voor iedereen. Want Emmy wordt zelfs op latere leeftijd nog moeder. Het komt goed voor bijna iedereen. Want met het definitief aan elkaar knopen van de lijntjes is de schrijfster één persoon vergeten. Trees, de zus van Leo en voormalig buurvrouw. Die werd in het vorige deel nog zo jong weduwe en moest weer gaan werken om rond te kunnen komen. Ze zou secretaresse worden. Of dat ook gelukt is, dat kom je als lezer niet te weten. Ze wordt zelfs helemaal niet aangehaald, net zo min als de overleden tante Katy, die nog een poosje voor de familie heeft gezorgd. Maar ach, die is er niet meer. Trees zal er nog wel zijn. En ergens met een directeur getrouwd, of zoiets. Dat zou helemaal in de lijn van dit zo bekende, rolbevestigende verhaal liggen.
Want o ja, op het eind van het verhaal krijgt ditmaal Miek een inzinking. Overspannen en oververmoeid. Net zoals Emmy, Remco en Bas dat eerder hadden. Sterke zenuwen had de familie Hogenbirk kennelijk niet.