03 juni 2014

Manege Picadero krijgt een nieuwe eigenaar

De manege staat te koop. Mariëtte en Joost wonen ergens anders. Joost heeft de Manege moeten verlaten, door een ongeluk. Hij is van zijn paard gevallen. Het mag een wonder heten, dat hij er nog zo goed van af gekomen is. Alweer een ongeluk. Het is wel raak, bij Helen. Er krijgen er veel een ongeluk, in haar verhalen. Erwin. En Ymke. En John, van Paula. De eigenaar van manege Het Wagenwiel. Daar heeft het hele verhaal trouwens wel verdacht veel van weg. De hele sfeer, van twee jonge mannen, die een manege beginnen. Het is precies hetzelfde. Met dat verschil, dat in dit laatste Picadero deel de jaren negentig intussen zijn begonnen.

Dus hebben de hoofdpersonen jaren negentig namen. Ricardo, Kimberly en Michael. Er komt ook nog een Mariska in voor. Dat is misschien de enige naam die nog een beetje klopt. Want dit boekje werd in 1990 uitgegeven, de hoofdpersonen zijn zo tussen de 18 en 25 jaar oud. Teruggerekend zijn ze dus geboren in de jaren zestig en zeventig. Toen heette een jongen nog geen Michael. Iemand geboren in, pakweg 1965 heette Peter. Of Frank, of Erik. Kimberly, de jongste, is dus 18. Dat was ik ook, in 1990. En ik heb inderdaad een begin jaren zeventig naam, inderdaad. Helen had de mijne zo kunnen overnemen. Of er Hanneke, Daniëlle of Suzanne van kunnen maken. Zo heetten er toen ook veel.

Maar nee. Moderne namen, want het moest een jonge doelgroep aanspreken. En een nieuwe eigenaar van de manege, om zo nog zeker tien deeltjes vooruit te kunnen. Want de lezeressen hadden het wel een beetje gehad met de familie Van Dalsum en hun aanverwanten. Zoiets moet het geweest zijn. Het gebeurde met De Wildhof ook, rond die tijd. Ook daar hadden op een gegeven moment de zes kinderen hun bestemming gevonden. Misschien had Helen Taselaar een nieuw deel moeten weigeren te schrijven. Ze deed het niet. En dus werd er daar nog een nieuw Wilhof-deel geschreven, over twee nieuwe hulpen. En daarna nog een, over nevenfiguren. Ik heb ze in deze blog nog niet beschreven. Misschien komt het nog een keer.

Stuivertje wisselen op Manege Picadero was een betere titel voor dit verhaal geweest. Want Ricardo ziet wat in Mariska en Kimberly ziet wat in Michael. Maar in beide gevallen is het niet wederzijds. En wordt het Ricardo met Kimberly en Mariska met Michael. En dat is het eigenlijk wel. Uiteraard kan Joost het prima vinden met de nieuwe eigenaars, die uiteraard de volle prijs voor de manege betalen willen. Uiteraard zijn Joost en Mariëtte dan direct uit de zorgen. In de persoon van Yvonne wordt nog heel even aangestipt, dat de familie er toch best moeite mee heeft gehad, dat de manege verkocht werd. Maar dat is maar even. Terwijl het logischer zou zijn geweest, als ze zoiets nooit meer te boven zouden komen.

Vader Van Dalsum richtte de manege ooit op, zijn kinderen werden er groot. Er ontstonden relaties. Maar nu zijn er nieuwe eigenaren, die prompt goede vrienden worden met de oud eigenaren. Alsof zoiets vanzelfsprekend is. Sylvie gaat er zelfs weer les geven. Kost haar ook geen enkele moeite. Wat het met de ouders Van Dalsum heeft gedaan, die verkoop, dat lees je niet. Sterker nog. Vader en moeder leven nog wel, maar lijken van de aardbodem verdwenen. En o ja, om het allemaal nog ietsje ongeloofwaardiger te maken, wordt er een dressuurproef voor kinderen georganiseerd. Sander, het zoontje van Mariëtte en Joost wint 'm. Terwijl zijn moeder niet eens kan paardrijden. Het was logischer geweest als zijn neefje Ricky, zoon van Yvonne en Steef, de proef had gewonnen. Zijn ouders zijn immers allebei paardenfreak. En dat hij het ook blijkt te zijn, is in een eerder deel zelfs al ter sprake gekomen. Maar ja, er moest nog iets extra leuks met Joost gebeuren. In de vorm van een talentvol zoontje, dus.

Om het geheel nóg iets moderner te maken, zijn de illustraties door Herry Behrens ook verleden tijd geworden. Ditmaal heeft Gerda van Gijzel het gedaan. Een bekende reclametekenaar. Ze doet het aardig, maar heel anders. En het voelt een beetje als een verraad aan de huisillustrator van Kluitman, die in de jaren zeventig en tachtig zoveel boeken zo herkenbaar voor de uitgever heeft gemaakt. De jaren negentig waren begonnen. Alles moest dus anders. Misschien was de hele serie wel ouderwets geworden. Ondanks de poging, die moderner te maken. Van Manege Picadero zouden geen nieuwe delen meer verschijnen.

Geen opmerkingen: