Onrust in de vierde

An Vogel, die met haar vader in 'het Vogelnest' woont is volgens juffrouw Mooy een echte vrijbuiter. Ook Fiep, An's vriendin, is een vrolijke klant en het is geen wonder dat het stel het zo goed met elkaar kan vinden. Als ze na de vacantie op het Lyceum terugkomen, is echter plotseling de sfeer in hun klas verdwenen. Carla Rovers, een echte nuf, gooit roet in het eten en het steekt An wel heel erg, dat ook Niek Verhagen, haar beste schoolvriend, door Carla ingepalmd lijkt te worden. 

Zo begint de samenvatting op het omslag. Maar alleen de zin 'Carla Rovers gooit roet in het eten' was eigenlijk al genoeg samenvatting geweest. Het verhaal wordt over veertien hoofdstukken uitgesmeerd, die elk voorzien zijn van een titel.Van Het begint in September via Wacht maar... wacht maar!  via Carla weet het niet naar Laatste bedrijf. En eigenlijk is het hele verhaal niet meer dan één hoofdstuk lang.

Onrust in de vierde is een boek uit de Pionierserie, die, aldus het omslag, rijk-geïllustreerde boeken voor jongens en meisjes van 11-16 jaar brengt. Voor f 2.25 per boek. En bovendien kan elke abonné, met een E inderdaad, die nieuwe abonné's aanbrengt de tweede PIONIERSERIE gratis verdienen. Hoe je dat moest doen? Dat leer je uit het prospectus, zo gaat het verder. dat verkrijgbaar is bij elke goede boekhandel of rechtstreeks bij de uitgever. 

In de eerste serie verschijnen vier boeken voor meisjes en vier voor jongens. Goede, verantwoorde, spannende en dikke boeken, elk van 160-176 bladzijden. De illustraties zijn van Rie Reinderhoff. Mooie tekeningen, van meisjes die toch weer op Goud-Elsje en haar vriendinnen lijken. Die illustraties, dat was eigenlijk de reden dat ik dit boek kocht. Het leek me, ook gezien de layout en de leren band, een soort tegenhanger van de Zonne-reeks. Maar dat werd het niet. Volgens de KB catalogus zijn er alleen in 1953 en 1954 wat titels uitgegeven. De Zonne-reeks zou meer dan twintig jaar bestaan. Ook volgens het principe van abonnees. Maar dan veel succesvoller.


Zo eens in de zoveel tijd maak ik een ronde door mijn kamer vol boeken. Met een grote, lege kartonnen doos. Dan gaan er een stuk of twintig, dertig boeken weg, die ik eigenlijk nooit meer lees. Die ik gelezen heb en die tegenvielen. Die daarbij ook nog geen illustraties van Hans Borrebach en Herry Behrens hebben. Deze uitgave van Boom-Ruygrok gaat dit keer ook mee, richting oud papier. Om plaats te maken voor verhalen, die wel de moeite van het verzamelen waard zijn. Want dit verhaal is absoluut niet goed of spannend, wel verantwoord. Maar niet, wat meisjes van een jaar of 14 graag lazen. Dat hadden de concurrenten toch beter begrepen.

Na even googlen kwam ik er achter, dat er al eerder een blog over dit boek is geschreven. Daar las ik ook, dat de naam van de schrijfster een pseudoniem is van Gerda Nefkens. Onder haar eigen naam heeft ze ook een aantal boeken geschreven hebben. Daar heb ik er ook een paar van. Nog niet weg gegooid. Ik weet uit mijn hoofd niet welke, en weet dus ook niet, of die beter zijn dan dit verhaal. Maar ik zal er toch eens naar op zoek gaan. En dan opnieuw een oordeel vormen. Wordt vervolgd.