De éénregelige omschrijving van de bieb is heel goed gevonden: Zal het de koppige Franka lukken de hindernissen te overwinnen die tussen haar en de ware liefde staan?
Niet alleen een perfecte samenvatting van het verhaal, ook nog eens met een dubbele betekenis. Want het gaat over paardrijden, niet alleen op de weg, maar ook hindernissen springen. En het gaat over John, de arrogante manege eigenaar, die ze niet kan uitstaan, maar die uiteraard wel haar grote liefde wordt. Er zijn misverstanden, er is een rivaal, maar uiteindelijk komt alles goed. In Engeland. Er is een HAVO diploma en verder niets, maar dat is ook niet nodig. Want op je eenentwintigste ben je toch al getrouwd met de man voor het leven.
Het is het bekende Taselaar recept. Ze zou het eindeloos herhalen, niet alleen in de Picadero en Wildhof serie, ook in alle latere losse verhalen. Alleen is dit verhaal over Franka duidelijk een eerste test. Het is van alles net te veel, zonder goed uit te werken. Ze is zo maar verliefd op John, zonder reden. Plotseling jaloers, maakt zo maar ruzie met hem, zonder aanleiding. Er is niet één 'drama' in het verhaal, waarbij de man als haar reddende engel optreedt, nee er zijn er drie. Franka moet én bijna in een ravijn vallen én een kind van de verdrinkingsdood redden en daarbij zelf bijna het leven laten én nog eens levensgevaarlijke longontsteking krijgen. Tot drie keer toe moet bevestigd worden dat ze voor elkaar bestemd zijn door het noodlot.
In latere verhalen zou Helen het bij één zo'n gebeurtenis laten. Dat is voldoende voor de lezeres om te beseffen, dat de hoofdpersonen bij elkaar horen. En meer dan genoeg om te bevestigen, dat de man in kwestie altijd de stoere held is, waar de vrouw zich achter kan verschuilen. Al ben je nog zo'n stoere en koppige meid, zonder man is het niets gedaan.
Franka gaat naar een cursus Engels, krijgt er een vriendin, maar hoe die vriendschap ontstaat, staat nergens. Ze mag typewerk voor haar vader gaan doen, maar hoe het bedrijf in elkaar zit, wordt niet vermeld. Ze zijn maar tijdelijk in Engeland, voor vaders werk. Als ze terug gaan naar Nederland is dat, omdat vader directeur kan worden. Ook zo maar.
Franka vraagt zich af, of ze het contact met haar Nederlandse vrienden kan houden, maar over een brief of telefoontje wordt nergens gesproken. Terug in Nederland is alles weer snel bij het oude en heeft ze ook zo maar weer werk. Of het nog steeds bij haar vader is, zoals in Engeland, wordt niet duidelijk.
Nee, dat het niet werd herdrukt, is goed te begrijpen. Maar het is wel leuk om terug te lezen, met de kennis van nu. Te weten, dat dit een soort sjabloon is geweest, voor die meer dan twintig titels die Helen Taselaar hierna nog in de Kluitman Jeugdserie zou schrijven, in minder dan tien jaar tijd. Wat op zich natuurlijk weer heel knap is. En blijft. Jaarlijks minstens twee of drie boeken afleveren, die allemaal even goed werden gelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten