18 augustus 2018

Jils roeping

Jil is de jongste dochter van Tim en Miek Huizinga - ter Hegge. Het gezin verhuist, om gezondheidsredenen van vader Tim, van Friesland naar de Veluwe. Terug naar daar waar het ooit begon. Jil maakt er kennis met Thijs Jonkers, de zoon van de dierenarts. Ze vertelt hem van haar ideaal: een dierenasiel stichten. Thijs wil juist een kinderziekenhuis laten bouwen. Twee verschillende idealen, met een liefde daartussen. Uiteindelijk overwint die liefde natuurlijk alles. Einde.

Als dit laatste deel wordt uitgegeven, is het 1966. Schrijfster Sanne van Havelte is inmiddels 77 jaar en het schrijven ging haar niet zo makkelijk meer af. Haar laatste manuscripten werden door haar uitgever zelfs een aantal malen terug gestuurd, omdat ze niet tevreden waren met het verhaal en met name het slot er van. Of Jils roeping uiteindelijk wél een geslaagd boek is geworden?

Te oordelen naar het aantal herdrukken in elk geval wel. Het werd toegevoegd aan de serie, die vervolgens weer in zijn geheel opnieuw werd gedrukt. Vergeleken met andere boeken komt het verhaal er slecht af: de inhoud is onecht en sentimenteel en de stijl is rommelig en onzorgvuldig. De recensie van deel dertien is minstens zo duidelijk als die van het twaalfde deel. Om het knusse, wensvervullende sfeertje geliefd bij meisjes en vrouwen, maar het verhaal doet de realiteit geweld aan.

Precies dat. Dames lezen nu eenmaal graag knusse verhalen in een wensvervullende omgeving. En als meisjes eenmaal vrouwen zijn, realiseren ze zich ook meestal wel dat de realiteit anders in elkaar steekt. Want liefde overwint heus niet alles. En je komt elkaar ook echt niet op het juiste moment tegen. Er moet soms een hele strijd gestreden worden, veel rauwer en feller, dan dat Sanne het hier neerschreef.  

De omslag van Jils roeping werd in eerste instantie verzorgd door Robert Nix. De uitgever maakte van de gelegenheid gebruik om alle eerdere delen ook van een door hem verzorgd omslag te voorzien en opnieuw uitgegeven. Die naam, zou het een pseudoniem zijn? Als dat zo is, heeft hij zijn naam goed gekozen. De omslagen zijn inderdaad niks. Maar dan met ks. Hoe is het mogelijk, dat een uitgever een stel boeken dat zo goed verkocht voorzien van zoiets lelijks op de markt kon brengen?

Misschien dat Sanne van Havelte het allemaal niet eens bewust meer heeft meegemaakt, die uitgave. Ze overleed in 1968 aan de gevolgen van ouderdom. Was ze nog een paar jaar langer blijven leven had er aan deze serie nog gerust een veertiende deel toegevoegd kunnen worden. Maar zover kwam het niet. Na dit boek zou er nog een laatste volgen, waarin zestien korte verhalen staan. Misschien is het wel postuum uitgegeven. Als eerbetoon. Wordt vervolgd. Misschien. Want deze laatste delen van de schrijfster waren niet echt om aan te bevelen. 

Geen opmerkingen: