Terug naar de lagere regionen

Het is geen titel van een boek, maar een zinsnede uit de IDIL, de samensteller van boekrecensies voor katholiek Nederland. Bedoeld wordt waarschijnlijk: we gaan terug naar de minder verantwoorde boeken. Leuk om te lezen, maar niet om er per sé beter van te kunnen worden. De meisjeslectuur. De boeken voor jonge vrouwen. En dat vanuit een Rooms Katholiek standpunt. Iets wat in die tijd nog net zo normaal was als de meisjesboeken zelf.

Ik meldde het al eerder, in een blog over schrijfster Max de Lange-Praamsma. Vandaag ontdekte ik, dat veel van die jaargangen IDIL inmiddels als PDF te lezen zijn, via Achter de rug. In veel opzichten een mooie website, trouwens. Dat doorbladeren van oude PDF's levert leuke vondsten op. 

Zo maar een pagina uit de jaargang 1959-1960. Besproken worden achtereenvolgens Mieke's vlucht van Hetty van Rijswijk, Ineke en Anneke verloofd van Netty Koen-Conrad, Weerzien van Han van Max de Lange-Praamsma en In glijvlucht naar het geluk van Hans Borrebach. Het eerste boek is een deel uit de Zonne-reeks, dat weliswaar in mijn boekenkast staat, maar waar ik nog geen blog over schreef. Daar kan ik dus nog geen vergelijking mee maken. De andere drie kwamen hier al wel  eerder voorbij. 

Over het derde deel van Ineke en Anneke zijn ze min of meer positief. Alle bladzijden gonzen van liefdesbedrijvigheid, zo staat er. Maar al met al is het toch wel amusant en bevat het zelfs religieuze elementen. Zij het dan sporadisch. Bedoeld wordt waarschijnlijk de passage over de gevaarlijke operatie, die pleegbroer / verloofde in spé Robert Verlooy moet ondergaan. Dat is een zaak die je zelf niet in de hand hebt, maar moet overlaten aan God. Daarom kon het boek er mee door volgens de IDIL.

Weerzien van Han, het negende deel uit de Goud-Elsje serie, heeft een bijzondere waarde, vindt men. Geen spannende avonturen, geen sentimentele verwikkelingen, maar dagen van kleine plichten en vreugden. Dat maakt de serie voor mij ook bijzonder. Nog steeds. Wel een waarschuwing voor de katholieke jonge vrouw. Het is, naar de smaak van de IDIL, wel wat al te vroom, godsdienstig en aangedikt. Wie daar echter doorheen kan lezen, heeft er een mooi boek aan. Klopt, wat mij betreft.

Het door Borrebach geschreven en getekend verhaal van Sylvia wordt met de grond gelijk gemaakt. Of, zoals ze dat zelf noemen: aan élk meisje ontraden. Ongeacht de levensovertuiging die ze aanhangt, wordt waarschijnlijk bedoeld. Vooral de laatste volzin is geweldig raak. Dit in soort vlotte teenager-taal, doorsprekt van te pas en te onpas gebruikte woorden, overigens in erbarmelijk geschreven prul, is een naïef, onmogelijk en amoreel, van lichamelijkheid doortrokken verhaal, dat we zonder meer afwijzen. Amen. Dat laatste staat er niet bij, maar in die stijl kan deze recensie beslist worden afgesloten. En ook hier moet ik ze gelijk in geven. 

Een heel decennium IDIL in PDF leverde nog veel meer leuke vondsten op. Wordt daarom vervolgd.