Politieagente Ria Bruins

Ze zit op kantoor, Ria Bruins. Maar erg naar haar zin heeft ze het er niet. Daarom besluit ze te reageren op een oproep uit de krant. Daar worden politie agenten gevraagd. En wie zegt, dat dat altijd mannen moeten zijn? Vrouwen kunnen dat net zo goed. Al denken haar vader en haar broer Wim daar toch anders over. Wim plaagt haar er mee en vader wordt alleen maar kwaad. Wat is er mis met een kantoorbaan? Wat deugt er niet aan die betrekking?

Ria zet door. Ze wordt opgeroepen voor een keuring, die ze doorstaat. Daarna volgt nog een intelligentietest, waar ze ook voor slaagt. Zo begint ze, samen met nog vijf andere meisjes, aan de interne opleiding. Haar oud collega José, die met haar op kantoor was, wordt afgekeurd, omdat ze onder de maat is. 1.63, waar 1.65 een vereiste is. Het klinkt, alsof het boek geschreven is door een kenner.

Er volgen meer gedetailleerde omschrijvingen. Van de kamer, die ze samen huurt met medestudente Lucie. Bij mevrouw Braat, die hen al veel over de politie kan vertellen, want ze heeft al heel vaak agenten in opleiding gehad. Het komt in het verhaal allemaal terug. De interne opleiding, die Ria moet volgen, de sportlessen van gymleraar Kees van Roon. Hij is eigenlijk leraar aan een middelbare school maar daarnaast geeft hij ook sportles op de politie opleiding.

Ria maakt haar eerste proces verbaal op, wat ook woordelijk wordt uitgeschreven. Wat bekeuringen op straat, redelijk in detail. En, het kon niet uitblijven, de liefde komt om de hoek kijken. In de vorm van diezelfde sportleraar Kees.

Volgens de achterflaptekst eigenlijk het belangrijkste van het verhaal. Want 'onder haar uniformkleding klopt een echt vrouwelijk hart'. En 'het is duidelijk, dat de politie mettertijd wegens voorgenomen huwelijk naar een nieuwe agente zal moeten uitzien'.  Uitroepteken.

Zo eindigt de achterflaptekst, maar helemaal afgelopen met Ria is het nog niet. Er zouden nog twee deeltjes in deze serie over Ria volgen. Kluitman gaf ze eerst uit in de Sneeuwbalserie en herdrukte ze later in de Jeugdserie. Dit is een boek waar jaartallen worden genoemd. Het komt niet vaak voor. 1963, is het in dit geval. Zo'n beetje de tijd, waarin al dit soort verhalen zich afspeelden.

Hans Borrebach voorzag Ria van een stel pronte borsten in haar witte uniformblouse. Van een watergolfkapsel, gemanicuurde handen, geëpileerde wenkbrauwen en rode lippenstift. Nettie Lens heeft toch vast iets anders in zijn hoofd gehad, toen hij de hoofdfiguur beschreef. Ja. Hij. Want Nettie Lens is een pseudoniem. Dat van Wim van Helden, die onder eigen naam detectives voor de jeugd schreef. Een serie over inspecteur Arglistig en een serie over commissaris Achterberg.

Voor hij schrijver werd, is Wim van Helden zelf bij de politie geweest, in Rotterdam. Het Randstad waar hij het Ria laat worden. En van de 100 kandidaten was hij een van de weinigen die goed genoeg werd bevonden om de politie opleiding te gaan doen. Agent na een baan op kantoor. Wim van Helden was niet goed in de politievakken, maar blonk wel uit in sport. Dat doet Ria ook. Hij heeft er dus heel veel van zijn eigen ervaringen in gestopt.

Dit eerste deel over Ria bij de politie verscheen in 1958. Het derde deel zou in 1962 voor het eerst verschijnen. De boeken over Ria waren populair, maar hij had het wel gezien, die combinatie tussen romantiek en politie. Aldus Wikipedia.