Zomer op manege Picadero

Mariëtte en Joost van Dalsum wonen gelukkig als jong paar op de manege Picadero, zo begint de achterflaptekst van Zomer op Manege Picadero. Een verwijzing naar het voorafgaande deel. Patty Rijnders kan na haar eindexamen moeilijk werk krijgen, zo gaat het verder. Wat deze zin met de vorige van doen heeft, weet ik niet. Misschien had deze zin beter als eerste zin kunnen worden opgenomen. Zij houdt veel van paarden en gaat tijdelijk op Picadero werken. Erik Ehrhardt studeert voor dierenarts en helpt Joost en Mariëtte op de manege in de drukke zomermaanden. Tussen Patty en Erik ontstaat vriendschap. Als er op ongelukkige wijze brand uitbreekt en Patty "Stranger" redt, is het de gesloten Erik die Patty met gevaar voor eigen leven, moedig uit de vlammenzee haalt. Ondanks dat blijft er een kloof tussen Patty en de sympathieke Erik. Een kloof die hij moeilijk kan overbruggen...

Puntje, puntje, puntje. Zou het goed aflopen? Daarvoor moet je het verhaal dus gaan lezen. Een achterflaptekst moet uitnodigen tot lezen. Dat doet de eerste zin al meteen. Wie nog niet wist dat Mariëtte en Joost inmiddels gelukkig samen zijn, zal op zoek gaan naar de eerdere delen uit de serie. De naam Stranger, die tussen haakjes staat, verwijst naar een paard. Dat had de uitgever ook gewoon kunnen vermelden. Door de naam tussen haakjes te zetten wordt gesuggereerd dat het hier om een vreemdeling gaat. Wie dan? Wat dan? Nieuwe lezers zullen geprikkeld worden, dit deel te gaan lezen. En doorgewinterde Picadero fans zullen de naam van het paard herkend hebben, aangezien het al eerder een hoofdrol speelde in een verhaal in deze serie. En daarom dit deel ook gaan lezen. Al met al een heel sterke achterflaptekst.

Picarta houdt de samenvatting wat eenvoudiger: liefdesperikelen tussen twee vakantiehulpen op de manege, zo meldt zowel de eerste druk uit 1982, met illustraties van Reint de Jonge, als de zesde uit 1990,  met illustraties van Gerda van Gijzel. De recensies zijn in beide gevallen uiterst kritisch: Het is een uitwerking van het geijkte patroon, zo meldt de eerste druk, ontmoeting, liefde bijna op het eerste gezicht, verwijdering door onbegrip, goede afloop. Oppervlakkig geschreven verhaaltje, boordevol toevalligheden. Paardenliefhebbers zullen teleurgesteld worden: paarden komen nauwelijks aan bod.

Zoetsappig verhaaltje, zo staat er over de zesde druk te lezen, waarin de hoofdpersonen zonder uitzondering ontzettend aardig zijn, overlopen van nobele gevoelens en waarin moeilijkheden alleen ontstaan door misverstanden. Ook hier wordt vermeld: dat de indruk wordt gewekt, dat er nogal veel aandacht aan paardrijden wordt besteed, hetgeen niet het geval is; de manege speelt alleen een rol als decor. 

Zoetsappig of niet, onterechte indruk dat het om een paardenroman gaat of niet. Best mogelijk, die veel te aardige hoofdpersonen. Ja, oppervlakkig en vol toevalligheden. Ja, volgens het geijkte patroon. Maar teleurgestelde lezers heeft het boek niet gehad. Het barstte van de fans van Helen Taselaar en haar manege Picadero. En ondanks de vernietigende recensies heeft elke bibliotheek het aangeschaft. Er werd hier niet vermeld, wat in sommige recensies wel werd geadviseerd, na een vernietigend oordeel. Al vinden wij recensenten het dan niks, u als bibliotheek wordt met klem aangeraden het aan te schaffen. Want het zal worden gelezen. Dat weten we zeker.

Als ik Helen Taselaar was geweest, zouden tevreden lezers ook het enige zijn, waarvoor ik schreef. Niet voor de heren en dames recensenten. Want succes heeft ze er zeker mee gehad. De boeken zijn veel verkocht. Zes drukken, die krijg je echt niet zo maar.