Zuster Nonnie

Onlangs gekocht op een markt, bij een "doe maar vijftig cent" verkoper. Eenmaal thuis met mijn buit, eens nagezocht, wat er gevraagd wordt, voor dit exemplaar uit 1937. 15 euro, zo gemiddeld. Dat is dus dertig keer zo veel, als ik goed reken. Je hebt soms nog van die mazzeltjes. Dit was er dus zo een.

Een vroege Borrebach, met drie zwart-wit illustraties en een in linnen gebonden omslag. Toen Uitgeverij Kluitman nog Gebr. Kluitman heette, en nog werkelijk in Alkmaar zat. Uit de serie 'De nieuwe leeskring', waar ik meerdere titels van bezit. De serie, waar de titel op de rug in de breedte is geschreven, zodat er in de lengte nog ruimte overblijft voor een extra tekening van Borrebach. Ditmaal is het een stoomboot, die verwijst naar de tocht naar Indië, die de hoofdpersoon helemaal alleen maakt. Nonnie van Kol heeft net haar eindexamen achter de rug, als ze terug gaat naar Indië, waar haar vader bankdirecteur is.

Het verhaal bestaat uit twee delen, en anders dan de titel doet vermoeden, gaat alleen het tweede deel over Nonnie die in het ziekenhuis gaat werken. In het eerste deel wordt eigenlijk alleen de bootreis naar Indië besproken, die vier weken duurt. Er is een stop in Southampton, in Lissabon, ze varen dagen achtereen door het Suezkanaal. En ondertussen is er aan boord van alles te doen en leert Nonnie veel mensen kennen. Zo veel, dat het je als lezer duizelt. Eigenlijk hoef je er maar een te onthouden. Die van de jonge scheepsarts. Joop Gerlings. Dat wordt haar echtgenoot. Hij is op de een of andere manier al een bekende van Nonnie, maar hoe, dat wordt niet direct duidelijk.

Al meteen in het eerste hoofdstuk wemelt het van de namen, die niet verder worden uitgelegd. Of dit vervolg op een eerder deel is, waarin de personen worden geïntroduceerd, blijkt nergens uit. Er staan geen verwijzingen in, zoals dat anders meestal wel gebeurt, in het geval van een vervolg. Aan boord ontmoet Nonnie onder meer een Engels echtpaar met drie dochters. Waar andere schrijfsters kiezen voor één enkele zin in het Engels, om aan te geven dat het om buitenlanders gaat, daar kiest deze Nannie Franken er voor, om elke dialoog in het Engels te beginnen, met in een voetnoot de vertaling, en vervolgens in het Nederlands verder te gaan. Het maakt het verhaal lastig lezen.

Na de pretjes aan boord is het tijd voor het serieuzere werk, terug in Nederland. Nonnie wordt leerling verpleegster. Er volgen wat standaard gebeurtenissen, met verpleegsters en zieke kinderen, die in elk ziekenhuis meisjesboek wel voorkomen. Maar waar andere boeken de hoofdpersoon een ontwikkeling laten doormaken, daar kabbelt in dit geval eigenlijk alleen maar de tijd voort. Nonnie hoeft niets te ervaren, heeft geen pagina's lang omschreven moeilijkheden met zichzelf of anderen. Alles is even oppervlakkig. Nonnie viert haar negentiende verjaardag, als Joop haar ten huwelijk vraagt. Er is dan amper een jaar verstreken na naar boottocht. Hoewel fraai ingebonden, in oude spelling en inmiddels vijfenzeventig jaar oud, is het verhaal niet meer dan ontspanningslectuur. Het staat mooi in mijn kast met oude exemplaren. Dat wel. Want het is een puntgaaf exemplaar.