Het boek begint met een spreuk, zoals vaker bij deze schrijfster. Een Engelse spreuk van Poincaré, met de Nederlandse vertaling er onder. Het is toeval, wanneer kleine oorzaken grote gevolgen hebben. Helemaal waar. En ja, dit is wel een heel toevallig verhaal.
Marianne Rogier is een wees. Ze heeft haar ouders al jong verloren en is daarna door haar oma opgevoed. Toen ook die overleed, heeft ze nog een poosje bij een neef gewoond, die haar liever kwijt dan rijk was. Gelukkig was Stans er nog, voluit Constance Nolten. Een vriendschap al vanaf de lagere school. Het kind had haar direct vriendelijk toegeknikt en de helft van haar zak met katjesdrop gegeven, zo staat er op pagina 11. Op precies dezelfde manier zou de schrijfster de vriendschap tussen Ineke en Anneke laten ontstaan.
Maar waar Ineke uit een hecht gezin komt en Anneke bij een oom en tante inwoont, daar heeft in dit geval niet alleen Marianne, maar ook Stans geen familie meer. Nou ja, op afstand. Haar ouders zijn met de drie zusjes geëmigreerd. Stans had van Amsterdam geen afstand willen doen en mocht uiteindelijk in Holland achterblijven. Als meisje van amper twintig. Maar goed, ze had haar HBS diploma en een cursus voor privé secretaresse. Ook al zo'n vaak terugkerend beroep in de boeken van Netty Koen Conrad. Stans wordt er secretaresse van Harry Greefen mee, schrijver van zowel wetenschappelijke werken, als romans, als gedichten.
Stans heeft een flat gevonden in Amsterdam en Marianne uitgenodigd bij haar te komen wonen. Voor Marianne, die geen diploma's heeft, regelt ze een baantje als telefoniste. En was dat allemaal nog niet mooi genoeg, twee jonge meisjes in een eigen onderkomen in Nederlands hoofdstad, er wordt ook nog een vakantie naar Parijs geregeld. Per scooter. Waar Stans even vlug haar rijbewijs voor haalt. En die ze van een vriend van Harry Greefen mogen lenen.
Onderweg naar Parijs treffen ze Edu de Gooijer. Hij is vrachtwagenchauffeur en weet zijn vracht niet goed beladen. Het touw steekt er gedeeltelijk uit, en Marianne en Constance raken er gedeeltelijk in verstrikt en komen ten val. Gelukkig is het ongeluk niet ernstig. Wel is het liefde op het eerste gezicht, tussen Marianne en Edu. Ondanks het standsverschil. Waar Stans, als verpersoonlijking van de schrijfster, toch wel een beetje op tegen is. Want wat voor toekomst heb je als vrouw van een vrachtwagenchauffeur? Je zult het nooit erg breed hebben.
Edu weet goed de weg in Parijs, en blijft hen ontmoeten. Voor een vrachtwagenchauffeur is hij welbespraakt en goed gemanierd. Eenmaal terug in Nederland blijkt hij geen vrachtwagenchauffeur, maar de zoon van de transportfirma, die bij wijze van uitstapje voor de grap eens een vracht naar Parijs wilde vervoeren. Standsverschil bestaat niet meer. Sterker nog. De familie De Gooijer is zelfs rijk. Marianne is onder de pannen, met een aardig stel schoonouders. Nu Stans nog.
En daar is schrijver Harry, met zijn strenge moeder, zijn zwakke gezondheid en uiteindelijk ook zijn liefde voor Stans. Hij reist naar Zwitserland om te kuren, Stans gaat met hem mee en zo komt de flat voor Edu en Marianne beschikbaar. Woningprobleem ook opgelost. Nu de titel nog. Dat slaat op een flessen'rek' van touw. Het touw, waarmee het ongeluk is veroorzaakt. Edu geeft het Marianne, op hun verloving. Als ze eenmaal getrouwd zijn, gaat ze het dagelijks gebruiken. Als haar mooiste souvenir.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten