Onder de mimosa's

Lieke is een wees. Haar vader verloor ze al jong, en haar moeder, die ziek werd, heeft ze tot het einde toe verpleegd. Om op krachten te komen logeert ze met een tante aan de Rivièra. Maar tante gaat al snel terug naar Nederland en Lieke blijft alleen achter. Ze maakt snel kennis met Stef Veraart. Een jonge laborant, die door een ongeluk met gifgas ziek is geworden. Zijn hart, zijn longen en vooral zijn nieren zijn aangetast. Hij is door zijn dokter naar de Rivièra gestuurd, om te kuren. Zijn hond Jonas is zijn enige kameraad. Zowel Lieke als Stef hebben een familiekapitaaltje, wat hen in staat stelt, dit leventje te leiden. 

Niettegenstaande er in het hele boek slechts twee personen plus een hond voorkomen, verveelt het geen ogenblik, aldus een recensie in Het Vaderland. Persoonlijk vind ik dat dus wél een gebrek. Want er gebeurt niets. Nou ja, de ziekte en het langzame herstel van Stef wordt uitvoerig beschreven. Stef is koppig en wil niet naar een sanatorium, waar hij werkelijk zou kunnen genezen. Al is die kans klein. Tien procent. Er is ook tien procent kans dat hij komt te overlijden. En tachtig procent kans om voor altijd ziek te blijven. Waarom dus proberen beter te worden? Ook Stef is wees. Verdere familie of vrienden lijken ze geen van beiden meer te hebben. Maar ze hebben elkaar. En Lieke heeft de moed en de kracht voor hem te zorgen.

Uiteindelijk laat Stef zich opnemen in het sanatorium, waar hij een zware 'behandeling' krijgt en geneest. Wat ze precies met hem uitgespookt hebben wordt niet verteld. Dat het eigenlijk een wonder is, dat hij tot die tien procent blijkt te behoren, ook niet. Eerst wil Stef van geen genezen weten, dat lukt toch niet. En dan ineens wel. Maar dat zal wel door de liefde van zijn Lieveke komen. Wat zou het anders zijn? Het is een hopeloos sentimenteel verhaal, geschreven door iemand die geen idee heeft wat een gifongeluk voor gevolgen kan hebben voor een menselijk lichaam. En hoe ziek je daar van kunt zijn. Want Stef kan bijvoorbeeld wel in een auto naar de Rivièra rijden, vanuit Nederland, met slechts een tussenstop in België, maar een wandeling in Zuid Frankrijk is hem dan weer te veel. Er wordt een aantal keren aangehaald, dat hij vanwege zijn aandoening geen koffie mag hebben, maar als hij het dan tóch drinkt, lees je nergens wat dan de gevolgen zijn.

Het verhaal eindigt vrij plotseling, met de op handen zijnde trouwerij van Lieke en Stef. Het is dan twee jaar later. Ze hebben een huis in Frankrijk gekocht, wat ze op zijn Hollands hebben ingericht. Stef blijkt verzot op antiek en heeft veel veilingen afgelopen om het zo mooi mogelijk in te richten. Met zestiende eeuwse meubeltjes, onder andere. En dat in crisistijd. Dreigende oorlog en grote werkeloosheid, door heel Europa. Maar ook daar lees je niets over. En ik vraag me af wat of Stef gaat doen, nu hij weer genezen is. Zou hij nooit van zijn leven meer kunnen werken? Heeft hij genoeg geld om de rest van zijn leven te luieren? Daarover lees je niets.

Onder de mimosa's verscheen in 1938, met illustraties van Rie Reinderhoff. In 1960 verzorgde Hans Borrebach een moderner omslag en waren de illustraties verdwenen. Ik bezit beide drukken. Het verhaal maakt geen deel uit van de serie van boeken, die Sanne van Havelte schreef over de vier families die onderling met elkaar trouwden. Op de website van het Boekenmuseum, waar al haar boeken uitvoerig besproken worden, is ook een biografie van de schrijfster te lezen. Sanne van Havelte is zelf nooit getrouwd, zo blijkt. Of ze dan ook nooit een relatie heeft gehad,wordt niet duidelijk. Ik betwijfel het, na het lezen van dit verhaal. Die serie van dertien is nog wel aardig om te lezen. Maar dit verhaal doet wel heel onwaarschijnlijk aan.