Bedoeld wordt, dat de 24-jarige hoofdpersoon haar man in de steek heeft gelaten en haar zoontje heeft meegenomen, terug naar het ouderlijk huis. Thuis, waar vader een makelaarskantoor aan huis heeft en zij hem – ze heeft toch niet voor niets een secretaresseopleiding – administratief ondersteunt. Maar omdat pa al een vaste secretaresse heeft, wordt het voor Pennie tijd een droom te verwezenlijken: stewardess worden. Echter, zo gaat de tekst verder, door haar doorzettingsvermogen weet zij haar ideaal toch te realiseren. Beter was het geweest, als er had gestaan: doordat haar ouders haar onvoorwaardelijk steunen en bereid zijn als oppas te fungeren, kan ze een opleiding tot stewardess volgen. Waar ze uiteraard voor wordt ingeloot.
Alsof je met twee vingers in je neus door de selectie komt. Een vriendin van mij is stewardess geweest. Van haar weet ik, dat je het echt nog niet zo maar kunt worden. Maar in boeken gaat het nou eenmaal altijd van een leien dakje. En inderdaad: alles loopt op rolletjes, totdat zij in New York Friso Brinkman ontmoet.
En na een korte ontmoeting is hij niet uit haar leven, nee, ze komt hem gewoon heel toevallig op een vlucht naar Egypte weer tegen. Al waar de vonken er van af vliegen. Als had Pennie niet al een huwelijk achter de rug. Als was ze nog nooit door een man aangeraakt. Nee, dit is zo ànders. Deze man is lief, ouder dan zijzelf en heeft uiteraard een geweldige baan als galeriehouder in New York. Want zo maar een kantoorklerk is zo iemand natuurlijk nooit. Na afloop van deze tweede ontmoeting in Egypte schrijft Pennie hem, hoe de vork in de steel zit. Wat haar privé omstandigheden werkelijk zijn.
Ze heeft kennelijk haar adres op het briefje achter gelaten, waardoor Friso haar zo bij haar ouders gevonden heeft. Hij wil wel een galerie in Nederland starten, het wonen en werken in New York er aan geven. Hij is dol op haar zoontje. Hij wil met Pennie trouwen en als het kan, zo snel mogelijk een broertje of zusje voor zoontje Lode op stapel zetten. En Pennie? Die is alles bij elkaar misschien een jaar stewardess geweest. Maar dat wilde ze toch al langer niet meer. Zo graag als ze het in het begin van het verhaal nog wél wilde, zo graag wil ze er nu weer mee stoppen. Om traditioneel moeder en huisvrouw te worden. Met zo veel woorden wordt het niet letterlijk gezegd, maar het wordt wel zo bedoeld. En verder, in het hele verhaal over de ex van Pennie, toch de vader van haar kind, geen woord. Alsof er niet zoiets is als een bezoekregeling. Alimentatie. Welnee. Allemaal niet relevant voor het verhaal.
Romantiek, geluk en liefde van nu, zo luidt de slogan van Kluitman, op deze moderne variant van de Sneeuwbalserie. Om uit te lezen en met een grote boog bij het oud papier te smijten, zou ik er bij willen zeggen. Van de Bouquetreeks weet je tenminste zeker, dat het nergens over mag gaan. Maar daar hebben ze in elk geval niet geprobeerd er nog iets van een verhaal in te stoppen, zoals hier. Die scheiding, die baan als secretaresse, er is nog een vriendschap met een vriendin, het doet er allemaal niets toe. Ook hier is het gewoon: krijgen ze elkaar? Ja, ze krijgen elkaar. Wat een verrassing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten