Hermelijn´s huwelijk

Henri kan een baan op Java krijgen. Hij neemt hem aan, ook al is hij nog nooit in het land geweest. Om Marian, want dan kunnen ze ten minste snel trouwen. Dat is ongeveer het startpunt van het tweede Hermelijn-boek. Marian is druk bezig haar uitzet samen te stellen. En voor ze definitief naar Indië vertrekken, maken ze nog een rondreis door Nederland. Leo en Hanna zijn inmiddels een getrouwd stel. Truus komt als een echte dame terug uit Singapore, nog net op tijd om Marian en Henri te zien trouwen. Truus is als een voetveeg behandeld.

De rondreis door Nederland, het afscheid voor zes jaar van de familie, het wordt allemaal in een paar zinnen beschreven. Aan de overtocht per boot naar Java worden vervolgens vele vellen volgeschreven. Marian maakt er kennis met meneer Dekker en met mevrouw Verploegen, die door Henri een oud meisje wordt genoemd. Ja, ze is intelligent, hij kan goed met haar praten, maar er mist iets. Was Marian Henri niet tegengekomen, was ze ook zo'n oud meisje geworden. Een meisje dat zit te wachten op de liefde, op de man van haar leven. Een man die ze niet tegenkomt en dan op een gegeven moment constateert, dat haar tijd voorbij is. Dat ze een oude vrijster is geworden. Truus, in Nederland, is 'al' vierentwintig en ook bang, dat ze zo zal eindigen. Tja, het is een kwestie van geluk hebben, dat het Marian niet is overkomen.

Eenmaal in Indië voelt het voor Marian als thuiskomen. Ze ratelt en commandeert in vlug Maleis, met inlandse hulpjes en slaafjes. Veel Nederlandse zinnen met Indische woorden komen opnieuw voorbij, die met voetnoten worden verklaard. Henri kan maar moeilijk wennen aan het land, de taal, de hitte en aan Marian, die er zich zo thuis in voelt. Bovendien wil hij eigenlijk veel liever essays schrijven, dan lesgeven in zo'n smeltkroes van Chinezen, Indiërs en Indische Nederlanders. Gedichten of verhalen, mag ook.

We zijn ongeveer halverwege als dochter Marie Cornélie wordt geboren. Vanaf dat punt heb ik van elk hoofdstuk nog maar een paar zinnen vluchtig gelezen. Theo van de Bosse verongelukt, als piloot. Henri is zijn passagier en overleeft het, zij het met een zware hersenschudding. Marian wordt zo maar hoofd van een kindertehuis. Ik ben nooit in Indonesië geweest en veel te jong om te weten, hoe het in Nederlands Indië moet zijn geweest. Mia Bruyn-Ouwehand schrijft het echter zeer beeldend op. De hitte, de huwelijksmoeilijkheden, het grote standsverschil tussen de inlanders en de Nederlanders, de omgeving. Het op elkaar aangewezen zijn als Nederlanders. De heimwee naar Nederland en het verlangen schrijver te worden en te zijn, in plaats van voor Het Baantje leraar Nederlands.Ik kreeg het er gewoon benauwd van. En heb het boek ten slotte terug in de kast gezet, zonder het uit te lezen. Nee, dit was bepaald geen ontspanning.

De Hermelijn reeks bestaat uit vier delen. Op Hermelijn's huwelijk volgen nog Welkom thuis Hermelijn en Hermelijns dochter. Die beide delen bezit ik nog niet. Weet ook niet, of Hans Borrebach ze ooit geïllustreerd heeft. En als hij dat heeft gedaan, of ik ze dan nog ooit voor een leuk prijsje in bezit zou kunnen krijgen. Maar het hoeft ook niet. Want ik weet al hoe het af gaat lopen, ook zonder dat ik dat derde en vierde deel heb gelezen. In het derde deel komt Hermelijn terug naar Nederland, al dan niet vanuit een Jappenkamp. Of Henri heeft in zo'n kamp gezeten. En in het vierde deel lezen we hoe het Cornélietje - zoals haar roepnaam zal worden - verder vergaat. Voor een Borrebach omslag zou ik ze nog wel willen hebben. Maar lezen? Alleen als het leuk leesvoer is. Het moet niet om te stikken zijn, zoals dit. Gauw terug de kast in en vergeten.

En uit het mooie foto omslag van Borrebach blijkt maar weer eens, dat hij het verhaal totaal niet heeft gelezen. Ja, er staat een jong stel op een boot. Maar daarmee is dan ook alles gezegd.