Groot nieuws op Picadero

Helen Taselaar zou zich uiteindelijk gaan toeleggen op streekromans. Dat was althans haar bedoeling, maar bij mijn weten bleef het maar bij één. Dat ze streekromans wilde gaan schrijven, of misschien was het wel de uitgever die bepaalde dat het eerder streekromans dan meisjesboeken waren geworden, die ze schreef, is in dit negende verhaal in de Picadero serie al wel te merken.

Het gaat over Thijs, de pleegzoon van Ymke en Erwin, inmiddels negentien jaar oud. Groot genoeg om verliefd te worden. Serieus verliefd, al zit hij dan pas in de zesde van het atheneum. De meeste mannen die Helen in haar verhaal naar voren laat komen zijn ouder en hebben al een baan. Thijs wordt verliefd op Inge, hulp in de huishouding bij Mariëtte en Joost. Inge is achttien en woont op kamers bij een leuke hospita. Naar school hoeft ze blijkbaar niet meer. Ze is betaald hulp in de huishouding. Als in de thuiszorg, maar eigenlijk ook weer niet. En als Inge een dagje verhinderd is, komt Gaby als haar vervangster. Alweer een naam die Helen eerder gebruikte. Als nichtje van Andrea.

Gaby is knap, lui en aast op Thijs. Daarmee is al meteen de jaloerse tegenpool geïntroduceerd. Men mag Gaby niet erg op Picadero, maar Inge wel. Die wordt al gauw in de familie opgenomen. Het is nog niet zo lang geleden dat Thijs uit onvrede bij zijn tante Door weg ging om bij Imke en Erwin te gaan wonen. Maar nu is hij al zo ver, dat hij een stuk beter met haar kan opschieten. Daar begint het verhaal dus richting streekroman te gaan. Want Thijs heeft geen moeder meer en hij weet niet wie zijn vader is. Inge vindt een half afgemaakte brief van zijn moeder aan zijn onbekende vader. Ze spreekt hem alleen met een voornaam aan. Mathijs. En dan weet tante Door wie hij is. Haar ex.

Natuurlijk komen ze er al snel achter waar vader Mathijs zich bevindt. Hij is een ongetrouwde kunstschilder. En natuurlijk willen hij en tante Doortje het alsnog samen proberen. Helen Taselaar spreekt over de tante als een 'oude vrouw'. Maar in het verhaal blijkt ze tien jaar ouder dan Thijs' moeder en die was zeventien toen ze zwanger werd. Zij was dus toen zevenentwintig. Thijs is nu negentien, dus tante is hooguit zevenenveertig. Zo oud is dat helemaal niet. 

Ondertussen heeft Gaby de wind van voren gekregen en berouw getoond. Te laat, natuurlijk, want ze komt er bij de Picadero clan niet meer in. Thijs en Inge uiteraard wel. En tante Doortje vast ook. Erwin en Imke hebben er helemaal geen moeite mee, dat Thijs zijn vader weer opgezocht heeft. Waarom zouden ze ook, ze hebben immers nu zelf een gezin. Joost wint nog even een wedstrijd met een nieuw paard, dat herhaaldelijk als het evenbeeld van Stranger wordt opgevoerd. Het onverwacht overleden superpaard komt het hele verhaal door zo vaak ter sprake dat het vervelend gaat worden.

Een stationsromannetje, aldus de recensie. Wat dat dan ook mocht zijn. Het kreeg in elk geval nog een vervolg. Alleen maar blijgezinde personages, zo staat er ook te lezen. Dat is niet helemaal waar, al is dat wel de sfeer die blijft hangen. Het boek eindigt met een uitgebreid happy end waarin alles voor iedereen goed afloopt. Bijna helemaal waar. Alleen voor Gaby loopt het dus niet zo goed af. Maar dat is de boze heks uit het sprookje. Daarvoor hoeft het ook niet goed af te lopen.