Rondom Holten ligt de wereld

Het landgoed ligt niet ver van de hoofdweg, zo begint hoofdstuk 1, tussen Hallum en Eerlo. Plaatsen die niet bestaan, maar wel Achterhoeks klinken. En het behoorde aan de ook al niet bestaande baron Aerlandt van Eerlo, die het verkocht aan ene meneer Holten, die er De Holterburcht van maakte. Een middelbare school met internaat voor jongens en meisjes, die geen eigen thuis bezitten of daar niet wonen kunnen, om de een of andere reden, aldus de omschrijving.

Eénmaal in het verhaal lijkt de schrijfster zich te verspreken. Dan heeft een van de karakters in het verhaal het ineens over dat vervelende Beuningen. Wat wèl een bestaande plaats is. Twee plaatsen, zelfs. Een grote plaats en gemeente in Gelderland, en een kleine plaats in Overijssel, waar het tot de gemeente Losser behoort.

Beuningen Gelderland, dat ken ik. Ik groeide op in die regio. In de buurt is weliswaar een groot landhuis, maar het ligt niet in Beuningen zelf. Bovendien was dat al in de jaren vijftig niet zo landelijk meer. In Beuningen, Overijssel, is volgens Wikipedia Borgbeuningen te vinden. Een havezate, of wel een versterkt huis of burcht. Dat zou best nog wel eens model kunnen hebben gestaan voor de Holterburcht.

Wie er in het verhaal voorkomen, wordt op de eerste pagina al duidelijk. Er is namelijk een lijst met personen opgenomen, voor het verhaal van start gaat. En dat is nodig ook. Victor Marits, directeur, Miss Wall, lerares Engels en Nancy van Brederode, haar assistente. Enkele leerlingen van de meisjesklas 5a en de jongensklas 5b. Ten slotte nog wat familieleden.

Zes delen bevat het boek. En wat gebeurt er nou eigenlijk? Niet veel. Een hoop geharrewar, tussen de meisjes onderling, tussen de meisjes en de jongens, tussen de meisjes en hun families, met de lerares Engels, maar zelden met Nancy. Er moeten toch ook nog eerste, tweede, derde en vierde klassen zijn. Een internaat heeft meer personeel dan alleen een directeur. En op een school krijg je les in meer vakken dan Engels alleen. Daar lees je allemaal niets van.

Er wordt even gestipt aan de gezinssituaties, gestipt aan de liefde, verliefdheid, spijbelen en andere verboden uitgangetjes. Maar niet meer dan dat. Het verhaal wordt nergens echt goed. Ja, op de laatste pagina blijkt Nancy ineens met de directeur getrouwd. Dat zag je op de eerste bladzijde al aankomen. Nancy is een wondermiddel. En uiteraard gaat de lerares Engels met pensioen. Wie er verder nog werkt, wat alle lagere klassen doen, je komt het als lezer niet te weten. De vijfde moet een HBS klas zijn geweest, want ze hebben tegen het einde van het verhaal ineens allemaal examen gedaan. En zijn allemaal geslaagd ook. Wat ze dan gaan doen, wordt niet verteld. Wel dat ze de Holterburcht hebben verlaten. En dat er nieuwe leerlingen zullen komen. Dat is het dan.

Geen spanning, geen mooie omschrijvingen van emoties, of de natuur. Geen echte vriendschappen of warme familiebanden. Alles even oppervlakkig. Maar goed om te bewaren, als deeltje uit de Zonnereeks. Met illustraties van Borrebach. Het gaat terug de kast in, dus. Niet bij het oud papier. Om de verzameling. Maar niet om het nog eens te lezen.