The Heartbreakers: videoclip in Venetië

Het verhaal is, volgens de catalogus van de Koninklijke Bibliotheek, uit 1990. Heel erg uit 1990, zou ik er aan toe willen voegen. Die titel alleen al, is veelzeggend. Want welk jong meisje zou er nu nog een boek willen lezen over een meidengroep die een videoclip gaat opnemen? Dat was toen heel wat, hoe mooier hoe beter. Maar nu spreekt het al zo lang voor zich. Dat doet iedere artiest. Al zullen ze dat niet allemaal in Venetië doen. Maar dat komt door hun nieuwste single, die Italian Love Affair heet.

Over een paar maanden kwam de C.D. uit, zo staat er op pagina 7 te lezen. Nog zo'n leuk tijdsbeeld. C.D, van Compact Disc, nog met puntjes tussen de beide letters. Als je die een mocht opnemen, als band in 1990, telde je mee. Een bijzonder feit, dat zelfs als tekening tussen de tekst op de achterkant is opgenomen.

In deze prachtige stad, zo staat er verder te lezen, lopen de problemen tussen zangeres Roanna en manager Thierry steeds meer uit de hand. Debbie, invalster van de ziek geworden drumster Sharon, gaat meteen achter Thierry aan.
Debbie heeft geblondeerd haar en veel te veel make up. Een teken, dat ze niet geliefd is en ook niet zal worden. De auteur geeft haar niet populaire personages, die gaan stoken in alles wat eerst goed was, vaker zo'n uiterlijk mee. En ook hier komt de dame tot inkeer, ergens tegen het einde van het verhaal, wanneer ze inziet, dat de meidengroep niet op haar zit te wachten, en ook de mannen in haar buurt verliefd worden / zijn op de Heartbreakers en haar niet zien staan.

Een paar pagina's is het dan nog het probleem wie Debbie gaat opvolgen, want Sharon was ziek. Maar ook dat valt mee, want, ze was dan wel oververmoeid, maar had vooral heimwee naar Rámon. En nu ze die terug heeft, kan ze er weer tegenaan. Ramón en Sharon, je zou het niet bij elkaar bedacht hebben. Roanna heeft na een paar misverstanden om een vrouw voor de derde keer toch Thierry weer terug. Want voor Debbie was het al Desirée met wie ze overhoop lag, omdat ze achter haar Thierry aan zat. Weinig eergevoel heeft ze, die Roanna. Een kerel die je toch met twee vrouwen bedriegt, hoef je toch niet meer terug.

Verder heeft Charlie heeft haar Stefan, Cindy haar Roberto. Alleen Dorith en  Olga zijn nog niet voorzien. Misschien was daar nog een vierde deel voor nodig geweest. Maar dat is er niet meer van gekomen. Een oppervlakkig, ireëel, romantisch verhaal, aldus de recensie.  Prententieloze ontspanningslektuur die echter voor een nog grote groep meisjes aantrekkelijk blijkt te zijn. Ja. De recensenten herhalen zichzelf ook, net zoals de schrijfster. Die zure professionele boeklezers lijken maar niet te willen inzien, dat meisjes dit soort verhalen gewoon graag lezen. Ook al is het dan volgens hen zo, dat De liefdesintriges (ook van andere meisjes die behoren tot de groep) zeer zwak zijn uitgewerkt en weinig verrassend. Aan karaktertekening is nauwelijks aandacht besteed.

Dat maakt niks uit. Dat deed het in 1990 niet, dat doet het nu anno 2014 nog steeds niet. Dit soort verhalen deden het goed, doen het goed en zullen dat ook altijd blijven doen.