De Mieke reeks, voor meisjes tot plm. 18 jaar bestaat in totaal uit veertien delen, waarvan ik er dertien in bezit heb, voor het grootste deel met omslag en allemaal met illustraties van Hans Borrebach. Echt gelezen heb ik ze nog nooit. Ze staan in een van de boekenkasten en ik heb er zo af en toe een blik in geworpen. Op de keerzijde van de titelpagina staan de veertien voorafgaande delen van deze serie benoemd.
Het begint met Mieke op 't Gym en wordt vervolgd met Mieke als gymnasiaste. Dat zullen de schoolavonturen in de brugklas wel zijn. Vervolgens is ze in een deel vaders zorgenkind, gaat ze onder meer kamperen en treedt ze op als dierenbeschermster. Ze krijgt haar vrijheid, laat zich niet vangen, maar is uiteindelijk toch 'gekooid'. En op dat moment is ze dus net negentien. Studeert precies een jaar Duits. Om zich dan, alsnog, te verloven met officier en overbuurjongen Bram van der Stoep. Zijn zus Erica is verloofd met Mieke's stiefbroer Peter, zoon uit het eerste huwelijk van haar stiefmoeder.
Peter is concertpianist, Erica studeert zang. Mieke heeft nog een zus, Madelon, die met een tandarts is getrouwd, en een broer, Rob, die zo ongeveer verloofd is met Miriam Andersen, vriendin van Mieke en student aan de academie voor beeldende kunsten. Dan zijn er nog vriendin Annelies, intussen leerling aan de kweekschool voor onderwijzers en Mettie, een kamergenoot van Mieke.
Alle personen en toestanden in dit boek beschreven zijn geheel ontsproten aan het brein van de schrijfster, zo laat uitgever Eekhoorn op de keerzijde van het schutblad ook nog weten. Een schrijfster, die uiteindelijk meer dan honderd boeken schreef. Meisjesromans en, toen dat genre uitstierf, streekromans. Ik bezit er nog een groot aantal meer van haar. En wie weet, ga ik ook ooit nog over tot een beschrijving van de eerdere Mieke-delen. Maar nu nog even niet.
Dit deel heb ik gelezen en vond ik erg stereotype. Een wereld waarin kunst als een serieus beroep wordt gezien. De kunstacademie, het conservatorium, het mag en het geniet aanzien. Maar waarin niet gelanterfant mag worden. Geen mondaine vriendinnen en als je niets te doen hebt, ga dan je oude oma maar verzorgen. Waarin tegelijkertijd zakelijkheid van belang is. Daarom is vader De Rooy leraar Duits en de man van zus Madelon tandarts. Dit laatste deel werd uitgegeven in 1970, maar speelt zich zeker tien jaar eerder af. Er is al wel iets van een studentenleven en disputen aanwezig, maar als het er op aankomt, wordt er toch gewoon in vol ornaat getrouwd. En is het op je negentiende al de hoogste tijd om je te verloven met de man die je al heel lang kent. Veilig en geborgen.
Gekooid, zogezegd. Iets wat meisjes zich in 1970 niet meer lieten zeggen, maar wat Mien van t Sant toch nog wel predikte. En Hans Borrebach van een omslag voorzag. Mondainer dan de schrijfster het bedoeld had. Hij had meer oog voor de revolutie, die zich onder de jeugd afspeelde. Meisjes lieten zich in 1970 niet meer alles zeggen. Die verloofden zich niet zo maar meer met de overbuurjongen om maar gebonden te zijn.
Waarschijnlijk heeft Hans Borrebach het verhaal ook niet meer gelezen. Hij dacht misschien wel hetzelfde als ik: de vrije vogel gekooid, dat betekent vast: een huwelijksaanzoek geaccepteerd. Daarvoor hoef je als illustrator alleen maar even de laatste pagina van het verhaal te lezen. En ook hier klopt het weer. Zoals ik zelf ook altijd eerst het laatste blad van een verhaal lees, om te weten, of ik het hebben wil. Een goed meisjeboek eindigt met een verloving, een huwelijk of een aanzet daartoe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten