Rode rozen voor Kim

Kim Sybrands heeft een Engelse moeder en een Nederlandse vader. Haar ouders zijn gescheiden en Kim woont bij haar vader in Nederland. Pa Sybrands is een bekend regisseur en bevriend met een Engels landheer, die een dochter heeft, die weer een bekend schrijfster is. James Selby wil een boek van zijn beroemde dochter verfilmd zien en heeft Kim, die tot dan toe alleen nog maar kleine rolletjes heeft gespeeld, in gedachten als hoofdrolspeelster. De mannelijke hoofdrol levert problemen op. Ze hadden de bekende acteur Brendon Stewart op het oog, maar die weigerde, omdat hij een onbekende tegenspeelster zou krijgen. Kim dus... Wat een arrogant heerschap, denkt Kim bij zichzelf. En krijgt al bij voorbaat een hekel aan Brendon.

De filmproductie wordt in het verhaal beschreven en uiteraard de haat-liefde verhouding, tussen de arrogante maar o zo knappe al bekende acteur en de dochter van de regisseur, die niet op haar mondje gevallen blijkt. En uiteraard wordt het ruzie tussen die twee. Wat uiteraard ook weer goed gemaakt wordt, maar niet nadat er eerst diverse misverstanden zijn opgelost. Kim moet er dit keer een ernstige blindedarmonsteking en als gevolg daarvan een auto ongeluk voor krijgen, vóór ze inziet, dat Brendon wel degelijk wat om haar geeft. En uiteraard ontbreken ook in dit geval de omschrijvingen van het al minstens zo bekende Engeland niet in dit verhaal. Er wordt op het eind nog even getrouwd. Dat had ik stilte moeten gebeuren, maar ja, de ook al zo populaire pers krijgt het in de gaten en dan worden er tóch weer foto's genomen. En o ja, vader en moeder Sybrands willen het ook weer samen gaan proberen. Tuurlijk. Heel waarheidsgetrouw allemaal.

Tja. Het is er weer een in de categorie leuk voor mijn verzameling. Eentje van het bekende ingrediënten werk. Het makkelijk lezen voer. Flodderverhaal over een meisje dat haar toekomst droom langzaamaan uit ziet komen: beroemde filmster worden. Uiteraard is haar tegenspeler in eerste instantie een verwaande kwast maar na de nodige ups en downs worden beiden dan toch een paar. Type verhaal van dertien in een dozijn; geen karaktertekening, op de derde bladzijde weet je al wie de bruidegom wordt etc. etc., aldus de recensie van NBD | Biblion. Ditmaal wordt er zelfs niet geadviseerd, aan bibliotheken, het boek toch maar aan te schaffen. Maar dat zal vast toch wel veelvuldig gebeurd zijn. Flodderverhaal. Het zal je als schrijfster of uitgever van het geheel maar gezegd worden.

Over het omslag was de recensent positiever. Die werd Vrolijk  genoemd. Dat vond illustrator Herry Behrens blijkbaar ook. Hij heeft het, een paar jaar later, voor Welkom op De Wildhof, bijna letterlijk overgenomen. Alleen werd dat een heel ander verhaal. Leuker dan dit. Met een bekende zangeres dus. Maar zonder arrogante man. En het verhaal heeft eigenlijk ook een nóg iets vrolijker omslag. Deze uit De Wildhof-serie is echt heel geslaagd.