Mieke. Als de vrijheid lokt...

Ze lokt zelf nog meer als haar vrijheid, deze Borrebach versie van de dertiende Mieke. Ogen zwoel half geopend, een ook al half geopende mond met witte tanden, golvend haar, oogschaduw, een hand elegant boven haar voorhoofd en een blouse die ver open staat. Verder dan zou moeten. Mét de suggestie, dat ze er niets onder aan heeft.

Maar deze Mieke is geen hoofdrolspeelster in een schimmig romannetje, nee, dit is een deel uit de meisjesboekenreeks van Mien van 't Sant waarin we een meisje haar gymnasium zien doorlopen. En waarin alles zo voor zich spreekt en ondanks het jaar van uitgave - 1969- alles nog zo vreselijk conservatief is.

Mieke zit dus voor haar eindexamen, en deze uitslag-sfeer wordt, aldus de tekst op het omslag, goed door de schrijfster verwoord. Misschien. Denk er zelf toch anders over. Ik heb zelf twee keer eindexamen middelbare school gedaan. Een keer mavo, een keer havo. En in beide gevallen stond ik er zodanig voor, dat er weinig spannends meer aan was. Beetje zenuwen over de exacte cijfers, had ik. Mieke hoeft helemaal nergens zenuwachtig voor te zijn, want die staat er uitstekend voor. Maar ja, haar vriendinnen hè. Tonnie vooral. Die zou het nog wel eens niet kunnen halen. Maar ze haalt het. Net als de anderen.

De rector is vaderlijk, beschermend en heel persoonlijk bij zijn toespraak. Ze krijgen zelfs een persoonlijke uitnodiging bij hem langs te komen, als klas. Op dat moment is Erica van der Stoep al de verloofde van Mieke's stiefbroer Peter. Jawel, zo van het gymnasium af en binnen een week verloofd. Dus twee keer feest voor Mieke, want ook haar zus Madelon gaat trouwen. De bruiloft zelf, daar moeten we dus nog even een deeltje op wachten. En dan mag ze nog met haar ouders mee naar Oostenrijk, waar Peter al piano studeert en Tonnie zang zal gaan doen.

Het zijn indrukwekkende dagen voor Mieke. Ja, zulke dingen maken indruk als je achttien bent. Maar de schrijfster doet het toch een beetje voorkomen, alsof je ze ook móet meemaken op die leeftijd. Alsof verloven, trouwen en vakanties naar het buitenland voor zich spraken, naast die diplomering. Dat was beslist niet zo. Het moet de meisjes van toen toch op het verkeerde been hebben gezet. Een droomwereld, die niet bestond. Het werd destijds over veel meer meisjesboeken gezegd door deskundigen. Ook hier is het waar.

Terug naar het vorige deel. Daarin moet ze een offer brengen. Hoe en wat precies, dat weet ik nog niet. Maar ik gok dat ze intussen toch wel in het examenjaar van het gymnasium is aangekomen. Zonder al te veel problemen. Met alle bekenden uit de andere delen. En anders staat dat vast wel weer aan het begin van het verhaal. Wordt vervolgd.