Mieke's offer

Weer kijkt ze zwoel in de lens, met een hond op haar arm en slechts gehuld in een zomers topje met lage rug. Rekel draagt een bijpassend roze halsbandje en Mieke heeft er ook haar nagellak op aangepast. Het zoveelste kenmerkende kindvrouwtje dat Hans Borrebach schetste en je vanaf het omslag ondeugend aan laat kijken. Weer vraag ik me af, hoe de uitgever dit goed kon keuren. Want opnieuw lijkt het meisje op het omslag totaal niet op het meisje van het verhaal. 

Ook het twaalfde boek in de Mieke-serie is opgebouwd uit verschillende delen. Het begint met Bram wordt weer eens Mieke's redder. Daarin besluit Mieke om geld uit te sparen, niet per trein maar per fiets naar haar vakantiebestemming in Dieren te gaan. Ze komt in de bossen terecht, waar ze hopeloos verdwaalt. Gelukkig is daar Bram van der Stoep, die in het leger is en haar per jeep daar brengt waar ze wezen moet. Hij is haar redder in nood, vader en moeder brommen een beetje als ze achter het zoveelste avontuur van hun jongste komen, maar uiteindelijk komt alles weer in orde.

In het tweede deel, Mieke krijgt een verloofde zuster, wordt de verloving van haar zus Madelon beschreven. Het is een saaie, bedeesde student tandheelkunde, die bij nader inzien toch best aardig is. En tijdens het diner krijgt Mieke het zo maar ineens benauwd. Niet alleen omdat Madelon verloofd is. Er lijkt ook wat meer te zijn tussen vriendin Miriam en broer Rob en tussen vriendin Erica en stiefbroer Peter. Dan blijft ik thuis alleen over, denkt Mieke bij zichzelf. Ze is vijftien, als ze zich dat realiseert.

Het werkelijke offer vindt pas plaats in het derde deel. Juffie komt ten val en Mieke besluit haar reis naar Saalfelden er maar aan te geven om juffie te helpen. Ze krijgt gezelschap van haar vriendin Tonnie van der Horst, die een herexamen voor Latijn heeft. Toevallig is Mieke er heel goed in, dus helpt ze haar vriendin door haar huiswerk heen. En ze leert een heleboel over het huishouden. Bovendien laat Tonnie Mieke inzien, dat ze toch wel een bevoorrecht mensenkind is, met een gezonde vader en moeder, voldoende geld en een goed verstand. Tonnie heeft het allemaal niet. En toch klaagt ze er niet over.

Als Tonnie haar herexamen moet maken is Mieke er haast nog zenuwachtiger over dan Tonnie zelf. Natuurlijk gaat Tonnie over. Uiteraard worden Mieke en haar vriendin beloond met een sieraad van juffie, als dank voor hun hulp. Er is alle lof van vader en moeder voor Mieke, die zich zo hulpvaardig heeft gedragen. Lof van juffie en lof van de leraar Latijn. En zo heel groot was dat offer nou ook weer niet. Ze had immers al een reisje door Nederland met haar ouders en juffie achter de rug, toen het ongeluk gebeurde. En dat dan allemaal nog zo beloond te zien worden...


Zo zijn er dan twaalf delen over Mieke compleet, zo begint het naschrift van de schrijfster. Mieke als 'kind' dan. We moeten haar nu maar rustig helemaal volwassen laten worden. En dan volgen de laatste drie delen, waarin de hoofdpersoon zich uiteindelijk toch laat kooien. Zo heel lang duurt het allemaal niet eens meer.

Het blijkt wel een heel beperkte wereld, die van Mieke. Vriendinnen gaan trouwen met broers, een oude dame voor de huishouding met wie ze bevriend blijven, een oma, en een tante. Dat is het wel. Echte moeilijkheden, ach, die heb je maar even en ze worden ook altijd naar ieders tevredenheid opgelost. Zo lang je Mieke de Rooij heet, ten minste. En die bestaat niet echt.