18 januari 2015

Een lot uit de loterij

Grappig. Ik schrijf al bijna zes jaar aan dit blog. Maar blijkbaar heb ik nog nooit een verhaal van de veelschrijver besproken. Guus Betlem, ook schrijvend onder het pseudoniem Freddy Hagers. Van dezelfde leeftijd als Borrebach en persoonlijk met hem bevriend. Vooral bekend van de Marjoleintje die Marjolein werd reeks. En van zijn boeken over de huishoudschool. Wat bijzonder was, omdat de meeste hoofdpersonen in meisjesboeken naar de HBS of het gymnasium gingen. En zo af en toe naar de MMS of Mulo.

Een lot uit de loterij gaat over Hannie, Bonnie, Mieke, Josje en Mirjam. Ze zitten in de derde en gaan over naar de vierde. Welk schooltype het is, wordt niet duidelijk. Het gaat in dit verhaal ook niet echt over de proefwerken en de leraren, al komen ze wel even ter sprake. Nee, de dames doen mee met een loterij en winnen nog een prijs ook. Een behoorlijke geldprijs, die ze aan een reis naar Zwitserland willen uitgeven. Maar ja, ze zijn nog geen zestien.

Gelukkig heeft Hannie een studerende zus van negentien, Stan. En die wilde nu juist op reis naar Zwitserland, om daar kinderen te gaan begeleiden. Beide dingen kunnen nu mooi gecombineerd worden. Anders dan in andere verhalen wordt hier de voorbereiding en de treinreis naar de bestemming bijna net zo uitgebreid beschreven als de reis zelf. Het maakt het voor de doelgroep, de meisjes van 14 tot 16 jaar, of zoals als een soort ondertitel op de titelpagina staat vermeld Een boek voor meisjes van 'om en bij de veertien', een stuk leuker om te lezen.

Want natuurlijk is dat spannend een eerste eigen paspoort, waar je een pasfoto voor moest laten maken. Het blauwe boekje met de geperforeerde cijferreeks. Zo zag mijn eerste paspoort er in 1987 ook nog uit. En ik voelde me net zo voornaam, toen ik het mocht gaan afhalen op het gemeentehuis.
Ze gaan naar het reisbureau en ze bestuderen de atlas. De treinreis van twintig uur wordt beschreven. Het geharrewar om de gereserveerde plaatsen. Het zijn allemaal dingen die indruk maken als je voor het eerst op stap gaat zonder je ouders. Betlem had het goed gezien.

De reis gaat naar de omgeving van Interlaken. Wilderswil, om precies te zijn. Toevallig ook de vakantiebestemming van Ankie. Dit verhaal heeft geen geestelijke overpeinzingen. Hier worden trektochten gemaakt, leren ze twee Zweedse jongens kennen en hebben ze een aardige waardin die Zimmer Frei voor ze heeft. Stan heeft het als studente op haar kamer niet erg naar haar zin, maar ze maakt er het beste van. En dat doen de vriendinnen ook. Ze zijn zuinig, koken zelf hun maaltijden en hebben duidelijk nog geen behoefte aan een relatie. Het eindigt met de belofte te zullen corresponderen. En daar eindigt ook zo'n beetje het boek.

In de trein terug naar Nederland. Op naar de vierde klas vol Engels, Duits, Meetkunde en Frans maar met een hele mooie vakantie in hun geheugen. Vrolijk geschreven en zelfs na, wat zal het zijn, toch wel zestig jaar, nog steeds goed leesbaar. Je kon aan Guus Betlem niet merken, dat hij een veelschrijfpen had. Het waren leuke verhalen. Ik heb er veel van.  Sommige zelfs in meerdere edities. Wordt vervolgd, dus. 

Geen opmerkingen: