07 juni 2016

Moet ik een 'begijntje' wezen?

Het is 1968, als dit boek verschijnt. De tijd van hippies, provo's en zo meer. Waar vijf jaar eerder moeder nog met een pot thee op dochterlief wachtte, moet ze nu uit werken, omdat vader niet meer leeft. Waar het huis vroeger een thuis was, daar gaan ze nu liever naar een stamcafé. En de mannen, die willen intussen seks voor het huwelijk. Want zo zijn mannen. Geworden. Ze waren het in het begin van de jaren zestig nog niet, in de boeken van Netty Koen-Conrad.

Louise woont met haar moeder en oma in een huis, en heeft nog wèl principes. Al vraagt ze zich wel af, waarom. Want iedereen is toch tegenwoordig vrij en niemand gaat toch meer als maagd het huwelijk in. Nee, niet elke kerel deugt. Ton van Claire deugt beslist niet en Con van Charlot laat haar zelfs zwanger achter. Wim, de zoon van haar chef, deugt wel en wordt haar vriend. Maar als ook hij zijn driften niet kan beheersen wordt Louise kwaad en smijt ze de deur voor hem dicht.

Om haar principes wordt Louise door haar vrienden Begijntje genoemd. De vrienden uit stamkroeg 'Nicolette', waar ze maar weinig komt als haar relatie met Wim een serieuze blijkt. Wim wil bij nader inzien nog best wachten met seks, tot ze getrouwd zijn. Gelukkig trouwen ze snel. Er is nog even iets over een uitzet bij elkaar sparen en een bruidsjurk passen.

Halverwege het verhaal trouwt moeder met de rector van de school waar ze lesgeeft en sterft oma. Ze voelt geen blijdschap voor haar moeder. Haar tweede vader biedt ook geen echt nieuw thuis voor haar. Al ziet ze wel in dat haar moeder er veel gelukkiger door wordt. Maar bij hen blijven wonen wil ze niet. Gelukkig kan er getrouwd worden. Als eerste uit haar vriendengroep. En hoeft Wim niet langer te 'wachten'.

Louise is dus een begijntje, maar ze heeft er geen spijt van. Een meisje moet als maagd het huwelijk in, hoe moeilijk dat soms ook is. Een meisje moet zich in kunnen houden, een man heeft zo zijn driften, die kan zoiets niet. Maar hij wil wel een maagd als hij trouwt. Iets liefs, iets wat nog niet beschadigd is. Vreemd toch, dat een paar jaar eerder mannen vooral wilskrachtig moesten zijn. En een goed salaris moesten hebben. Driften, daar had hij geen last van. En de mannen die het wèl hadden werden resoluut bij de eerste te directe toenadering afgewezen. Ze gaven hem nog geen kus, Mieke, Joan en Loes.

Nu is alles anders. En het werd er niet beter op. Het resultaat was een krampachtige poging van de schrijfster om de moderne tijd bij te benen. Uitgegeven door West-Friesland, in de nog altijd bestaande Zonne-reeks. Waar Herson alias Herry Behrens intussen de vervanger van Hans Borrebach was geworden.

2 opmerkingen:

Bertiebo zei

Hallo Marieke, wat een fijne blog heb je. Ik heb hier nog heel wat te lezen. Ik kwam hier terecht doordat ik wat info zocht over Hans Borrebach. En ik ga je nu volgen. Groet van Bertie

Marieke zei

Bedankt voorje complimenten!