West-Friesland gaf het uit in 1959. Als je het zo tussen al die andere West-Frieslanden in de kast ziet staan, zie je geen verschil. Ook een band in kunstleer en een omslag van Borrebach. Illustraties van dezelfde schrijver. In dit geval de tekst dus ook. En wanneer je gaat lezen, merk je meteen dat dit een ander soort verhaal is.
De vader van Sylvia van Wezel is een graaf. Hij heeft een goede baan en is daarnaast bestuursvoorzitter van een kostschool ergens op de Veluwe. Een ouderwets, vervallen instituut, dat na de dood van de directrice op zoek moet naar een nieuw schoolhoofd. Dat wordt dus uiteindelijk Sylvia. Niet veel ouder dan een jaar of tweeëntwintig, met als enige ervaring een paar tijdelijke baantjes in het onderwijs. Ze veroudert haar uiterlijk iets en gaat vervolgens aan het moderniseren. De kostschool verandert drastisch. Geld is blijkbaar geen enkel probleem.
Ze begint met de inrichting van haar eigen kantoor, daarna volgt het lesprogramma en ten slotte komt er zelfs een geheel nieuwe school te staan. En passant komt er nog een beste vriendin voorbij, en een paar huwelijkskandidaten. Vriendin Letty werkt voor een filmmaatschappij. Ze neemt zweefvliegles, haalt haar brevet en trouwt uiteindelijk met de zoon van de architect die haar kostschool gebouwd heeft. Die Felix junior is weer een broer van Eric, de vriend en collega van Letty.
Het is niet alleen toevallig, het is ook nog allemaal heel onwaarschijnlijk. En er zitten fouten in, bovendien. Sylvia heeft een broer, die Renée heet. Maar wanneer je het zó spelt, heeft ze een zus. Eén of twee keer wordt hij inderdaad als René aangeduid. Consequent is Borrebach in elk geval niet. Eric heet in het begin Drunnen, en later heten hij en Felix Drunen. Aanvankelijk zijn het helemaal geen broers van elkaar, ook. Afstanden met de auto worden in recordtempo afgelegd. Sylvia kan met haar neef in één ochtend vanuit de Veluwe naar Amsterdam én Eindhoven om haar noodzakelijke inkopen te doen. En dan heeft neef Karel nog een oude, aftandse auto ook.
Bovendien is het verhaal, voor de tijd, waarin het werd uitgegeven, gewaagd. Want Sylvia en Felix bedrijven de liefde, tijdens een bezoekje aan de Brabantse Vennen. Er wordt naakt gezwommen. Dat wordt niet met zoveel woorden gezegd, maar tussen de regels door blijkt dat uit alles. 'Help me onthouden dat ik de volgende keer wel mijn 'malliot de bain' meeneem.' zegt Sylvia bijvoorbeeld tegen Felix. Waarmee dan badpak wordt bedoeld. Er staan meer van die niet-bestaande woorden in, bedoeld om het allemaal nog luchtiger te maken.
Het is onbegrijpelijk, dat West-Friesland dat bijna zestig jaar geleden uit heeft gegeven. Alsof ze niet kritisch hebben gelezen. Dat hebben ze misschien ook niet. Want 'iets met Borrebach' was toen synoniem met 'iets dat goed verkocht'. En dus hebben ze het manuscript aangenomen. En gepubliceerd.
De uitgave werd rond 1970 overgenomen door Candlelight, die het een nieuwe titel gaf en Borrebach om een nieuw omslag vroeg. Daarmee heeft het niets meer van het meisjesboek uit de jaren vijftig. Maar eigenlijk is het ook nooit een echt meisjesboek geweest. Wel iets bijzonders voor de verzameling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten