Zonder naar een naam te hebben gevraagd, gaat de club op pad. Het huis blijkt een boerderij te zijn en ze treffen de dochters Ploeger thuis. Die uiteraard van de leeftijd van de meiden zijn en, alweer uiteraard, dolgraag met ze mee willen. Dat gebeurt ook.
De Limburgse meiden blijken in het bezit van een muzikale broer. Gitarist bij een bekende band. Zo pikken ze en passant nog even een groot open lucht concert mee. De Deurdouwers zijn minstens zo populair als Doe Maar, Toontje Lager en de Frank Boeijengroep. Maar die bestonden in de jaren tachtig allemaal in werkelijkheid. Dat wilde Yvonne Brill blijkbaar niet. Ze heeft zich al net zo min goed verdiept in het Limburgs. Deurdouwers is geen dialectwoord. Doardoawers wel. Of Durchdoawers. Maar dat was voor alle meisjes van buiten Limburg weer niet te verstaan.
De vriendinnen plus zussen helpen nog even een oude tante op weg, die een souvenirwinkeltje heeft en bij een bezoek aan een kasteel worden ze ingesloten. Dat is achtereenvolgens aardig en spannend.
Al fietsende komt er dit keer zo waar noodweer opzetten. Wat ze in hun haastig opgezette tentjes afwachten. Al wachtende treffen ze twee Frans sprekende jongens, die pech hebben met hun fiets. De jongens krijgen een tentje aangeboden. Het eerste contact voor een nieuwe vriendschap en daarmee een vakantie in het buitenland is gelegd. Wordt dus vervolgd.
Waarom dit deel Op de moderne toer heet? Ik kas las het boek begin jaren tachtig voor het eerst en vroeg me af wat er zo modern aan was. Dat vraag ik me nu nog steeds af. En dat het allemaal van toevalligheden aan elkaar hangt. Dat er veel te veel zo maar uit de lucht komt vallen. Anders dan een forse regenbui. Een overnachtingsadres, nieuwe vrienden, een popconcert, het kan allemaal niet op. Zo blijft het leuk, om met de meiden mee te gaan, inderdaad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten