De jaren tachtig van schoolbank.nl

Het was ergens in 2003, dat ik me inschreef op schoolbank.nl. De eerste website in het genre wat ze later 'social media' gingen noemen. Aanmelden, scholen toevoegen, herinneringen schrijven en wachten, op de oud klasgenoten, die zich ook aanmeldden. Ze konden contact met je opnemen, want je e-mailadres was zichtbaar. En jij kon hun herinneringen lezen, want die zette iedereen er bijna neer. Ik plaatste klassefoto's en bekeek de foto's van anderen. Echt leuk.

Schoolbank.nl won de prijs voor beste website van het jaar. Ze werden razend populair, en dat ging niet aan de eigenaren voorbij. Het e-mailadres was het eerste wat er af ging. Voortaan moesten er berichtjes naar schoolbank worden gestuurd, die stuurde ze dan door. De commercie begon er op in te spelen. Er verschenen oproepjes, om mensen hun herinneringen niet op hun eigen profielpagina te zetten, maar aan schoolbank.nl te sturen.

Zo ontstond ook De jaren tachtig van schoolbank.nl. Verhalen van vooral meiden van mijn leeftijd. Korte schetsjes, aangevuld met afbeeldingen van agenda's, van popsterren en foto's van meiden en jongens uit die tijd. De plofkapsels met haarlak, ruitjesbroeken, schoudervullingen in je colbert, eyeliner. De Dolly Dots, Michael Jackson, Madonna en Prince. Ja, dat is mijn tijd. En eigenlijk wist ik dat zo ook wel. Graffiti, de Berlijnse muur die viel. Aardbeien plukken, sparen voor een brommer.

Ik kocht het boek in 2006 en moest er toen € 16,95 voor betalen. Veel geld, voor een boekje met herinneringen, die ik ook met een vriendin had kunnen bespreken. Na een keer lezen verdween het boekje in de kast.

Wat begon als particulier idee werd overgedaan aan een uitgever. Wie meer dan summiere herinneringen wilde zien van anderen, moest daarvoor voortaan betalen. Dat heb ik nog één jaar gedaan. Maar er was niemand meer, die die herinneringen invulde, op schoolbank.nl. Bekeek ik eerst de site dagelijks, toen wekelijks, ten slotte keek ik helemaal niet meer. Ja, ik werd zelf nog wel geregeld gemaild. Vooral door schoolbank.nl zelf. Die meldden me keer op keer dat er zich bekenden hadden aangemeld. Maar na een paar keer kijken en nooit wat vinden, besloot ik, dat dat gewoon een commerciële truc was, om mij naar de site te lokken.

Afgemeld heb ik me nog niet. Wie op die manier contact met me zoekt, die mag. Al heb ik het idee, dat sites als Hyves, LinkedIn en Facebook al lang de plaats van schoolbank hebben ingenomen. En daar zijn trouwens geen boeken over verschenen. Het is ook een raar idee eigenlijk, een ouderwets papieren boek naar aanleiding van een website.