Marijke's bestemming (de Marijke -serie)

Het is het derde deel van de Marijke-serie van Cissy van Marxveldt, maar het laat zich ook heel goed afzonderlijk lezen. De lezer wordt bijgepraat in een aantal dingen. In het eerste deel maakten we kennis met Marijke Bovenkamp, die met haar drie zussen Em, Fie en Gerda in het ouderlijk huis woont: 't Zonnehoekje. Beide ouders zijn overleden. En dan is er nog Bep, de huishoudster.

Alle vier de zussen zijn vrijgezel. Marijke zit nog op de middelbare school en is een jaar of vijftien, in het eerste deel. Hoe oud de anderen precies zijn, wordt niet duidelijk. Wel, dat ze aan het eind van deel een alle drie een man hebben. Gerda en Fie allebei een man uit de straat. Fie trouwt met Chiel, hun nieuwe overbuurman, die zijn intrek neemt in t Zonnehoekje. En Gerda trouwt met Han, de makelaar van een paar huizen verderop. Voor Em is er een planter uit Indië, die Gerard heet.

In het tweede deel is duidelijk geworden, dat Marijke moet gaan werken voor de kost. Ze wordt helpster in een rusthuis. Ruut, haar vriend uit de buurt, vindt het maar niets. Ze zijn zo goed als verloofd, maar deze verloving komt door Marijke's zo anders geworden toekomstplannen op losse schroeven te staan.

Zo begint deel drie. Marijke wordt uitgenodigd bij de grootouders van  Ruut, om nader kennis met ze te maken, maar dat wil ze helemaal niet. Ze twijfelt aan Ruut, aan zijn familie en aan hun, zoals ze dat zelf noemt, 'voorlopige verbintenis'. Ruut is zo oppervlakkig, maakt nergens ernst mee en heeft de verkeerde vrienden. Maar hij houdt van Marijke. Al zagen zijn ouders hem liever met Ada van Polland verloofd.

Wat volgt zijn de belevenissen bij de familie Van Echten en in het rusthuis. Een reis naar Menton, waar Marijke als verzorgster van een patiënt uit het rusthuis mee naar toe gaat. Daar, aan de Rivièra wijst ze aan de lopende band huwelijksaanzoeken af. Van Jan Smit, een oud klasgenoot. Van Jo, een nog jonge patiënt uit het rusthuis en ten slotte verbreekt ze ook nog haar schijnverloving met Ruut. Die zich al gauw daarna met Ada van Polland verloofd.

Marijke verlooft zich uiteindelijk ook. Met Jan van Altenburg, de zoon van de patiënt uit haar rusthuis, waar ze mee naar Menton is gegaan. Hij is helemaal geen saaie leraar, zoals ze eerst dacht, hij is aardig. Keurig en aantrekkelijk ook. Bij nader inzien.

Het is eigenlijk net het verhaal van Joop ter Heul, maar dan nog met iets meer bravoure. En het is heel duidelijk, dat de boeken van Cissy van Marxveldt als inspiratiebron voor vele schrijfsters is geweest. De Marijke reeks verscheen voor het eerst aan het einde van de jaren twintig, uitgegeven door Valkhof. Daarna nam De Erven Loosjes ze kort over, om ze over te doen aan West-Friesland. Illustrator Hans Borrebach voorzag ze zes keer opnieuw van illustraties. Kennelijk is er veel vraag naar geweest. Persoonlijk bezit ik vier van de zes  Borrebach-versies.

Er is veel over geschreven, over de boeken van Cissy van Marxveldt. En nu ik er weer eens eentje gelezen heb, moet ik het met de recensenten eens zijn. Ja, deze boeken komen op hetzelfde neer als al die andere meisjesromans, maar met een verschil. Het is niet overdreven zoet-romantisch, maar meer met humor. Knap gedaan, als je in de jaren twintig een boek schrijft, wat veertig jaar na dato nog steeds werd herdrukt, omdat er vraag naar was.

Sterker nog: volgens mij worden ze na negentig jaar nog steeds herdrukt.