Het tehuis bij de rotsen

Margreet Duynstee gaat zich, nadat haar verloving is verbroken, wijden aan de verzorging van verwaarloosde kinderen in Zuid-Engeland, zo begint de achterflaptekst. Zij heeft haar strijd te voeren tegen onwil, wanbegrip, arrogantie en vooroordeel, maar zij weet zich moedig te handhaven.

Dat klinkt als een soort Nederlandse kruising tussen Jane Eyre en Pride and Prejudice, was het eerste wat ik dacht, toen ik dat las. Dat bleef zo, ook toen ik begon te lezen. Het verhaal doet heel erg aan een Engelse roman uit de achttiende eeuw denken, ook al is het in werkelijkheid al halverwege de twintigste eeuw. Over de angstaanjagende hoge bergen en de zee, het zwarte Engelse landschap. Het weeshuis vol arme kindertjes, dat bestuurd wordt door een rijke lady. De dominee, die een belangrijke rol speelt. Het standsverschil tussen arm en rijk. De meiden met hun accent aan de ene kant, de landheren en hun echtgenotes aan de andere kant. Een jonge dokter, die moeilijk te benaderen is en die Margreet haat om zijn zelfingenomenheid. Haat, die overgaat in liefde, maar pas op het allerlaatste moment. Als in Mr. Darcy en Elisabeth Bennet.

Margreet en dokter Ranley, die samen een portrettengalerij van de rijke familie bewonderen. Dokter Ranley, die eigenlijk moet trouwen met de dochter van de lady. Hoe arme weeskindjes uiteindelijk toch geadopteerd kunnen worden. Hoe Margreet vriendschap sluit met de dienstmeid, maar zich ook in hogere kringen blijkt te kunnen verplaatsen.

Maar het is geen roman van Brontë of Austen, het is een pocket in de Witte Raven reeks van West-Friesland, en niet eens vertaald. Rona Lentinck voegt er daarom nog een Nederlandse adellijke verloving aan toe, die verbroken wordt Dat is de reden van het vertrek naar Engeland. Margreet wil breken met het verleden en dat kan ze alleen doen, door een totaal andere baan aan te nemen in het buitenland. Hoe ze daar aan is gekomen en waarom juist zijn die baan heeft gekregen, wordt niet duidelijk. Er is nog even een baantje geweest voor Heleen op een accountantskantoor.

Marleen heeft een zus in Nederland, die in het ouderlijk huis woont. Vader en moeder zijn dood. Heleen verlooft zich volgens afspraak met een voor haar uitgezochte rijke man, bij wie ze intrekt. Ze verkoopt het huis, zonder overleg. Margreet leest het als een feit in een brief. Ze zou er van onder de indruk zou moeten zijn. Maar dat doet er allemaal niet zo toe, in het verhaal. Het doet zelfs een beetje vreemd aan. Net als de komst van haar ex verloofde naar Engeland. Of dat bedoeld is om het allemaal een beetje Nederlandser te maken?

De binnenillustraties doen vreemd-modern aan. En ook het omslag klopt niet, met de inhoud.
Hans Borrebach tekende er een meisje in zomerse kleding, die bezig lijkt te zijn aan een klimpartij in de rotsen, met bovenin een jongeman. De werkelijkheid in het verhaal is minder romantisch. Het slaat op een scène, waarin Margreet op pad is met een weeskindje en ze ingesloten raken door de vloed. Het loopt allemaal maar net goed af. Of Jane of Elisabeth dat ook is overkomen, weet ik eigenlijk niet.

Toen ik het verhaal uit had, was ik er zelfs een beetje treurig van geworden. Het gevoel dat me ook altijd bekruipt, als ik zo'n Engelse roman gelezen heb. Ja, het loopt goed af, en ja, er wordt getrouwd, maar vrolijk is het allemaal niet. Eerder onheilspellend, waarbij de standsverschillen pijnlijk duidelijk zijn. En omdat je dat in Nederland al lang niet meer had, in de jaren vijftig, moest het zich wel in Engeland afspelen.