De uitgever zelf over... Lente voor Lot

Onlangs kocht ik een oud nieuw boek voor mijn verzameling. Eentje uit de Ster reeks van Callenbach. Met omslag. Dat komt niet zo heel vaak voor. Het omslag van de boeken uit de Ster reeks is gelijk aan de tekening op de kartonnen kaft, waardoor het ook niet zo erg is als het omslag-van-Borrebach ontbreekt. Boeken met omslag worden steeds zeldzamer, maar ik vond er dan toch een. Met, op de linker keerzijde een korte omschrijving van het verhaal zelf. Floortje, van M. Kapitein. Omdat ik het boek zelf nog niet gelezen heb, laat ik die nog even voor wat het is.

Op de rechter keerzijde van het omslag staat doorgaans een korte omschrijving van een ander, pas verschenen verhaal van de uitgever. Ditmaal was  Lente voor Lot, van Max de Lange-Praamsma. Een deel uit mijn favoriete serie, die ik zo vaak gelezen heb, dat ik ze uit mijn hoofd ken. Toch eens kijken, wat de uitgever er zelf van maakte, om deze toen nieuwe titel aan te prijzen.

Evenals de voorgaande delen van de Goud-Elsje serie een verhaal vol levensvreugde: gezellig, pittig en stralend van blijdschap, zo begint de tekst. Een beetje in de verteltrant van de schrijfster zelf, met al die bijvoeglijke naamwoorden. Door het nog niet zo lang geleden verschenen "Lottie is Lot geworden" zijn de tienduizenden Goud-Elsje lezeressen op de hoogte gekomen van de niet altijd eenvoudige levensproblemen, waarmee Lot van der Griend te kampen heeft, gaat het verder. Het is Lotty, met een y. En haar achternaam is Van de Griend, niet Van der Griend. Slordig.

De sympathieke, hardwerkende tekenares speelt ook in dit nieuwe boek een vooraanstaande rol. Als we haar ontmoeten, is ze jarig en onder de gasten bevindt zich ook Goud-Elsje, van wie we horen hoe het haar zelf en haar huisgenoten vergaat. Dat klopt. Behalve dan dat Goud-Elsje al heel lang Els is en nog maar sporadisch door haar man bij haar oude koosnaampje wordt genoemd. En ze is slechts passant, in dit deel, dat Lot in de hoofdrol, wat nog iets meer is dan een vooraanstaande rol, heeft.

Naast Goud-Elsje en  niet te vergeten het gezellige, wat rumoerige gezin van Derk en Diete Norde spelen ook verschillende mannen een rol in Lot's bestaan. Om er enkelen te noemen : Marcel van Trigt, de kandidaat notaris, Dr. Bosman, een accountant uit Groningen en de weduwnaar Remco Vegter, de vader van Annètje. Marcel heet Van Twist, niet Van Trigt. Alweer slordig. Dr. Bosman heet Jan-Willem, al wordt hij in het boek maar sporadisch aangeduid. Hij blijkt een kennis van Goud-Elsje, wat ik er als uitgever zeker bij had gezet. Hij speelt zelfs een heel voorname rol, in het tweede deel van de serie. En Remco is tevens de zwager van Renée Fabery. Een jeugdschrijfster en vriendin, van wie Lot de boeken illustreert. Dankzij haar leert ze ook Remco kennen, dat had ik er zeker bij vermeld, als uitgever. Door zo maar in het wilde weg wat mannen te noemen, mist het elk verband in het verhaal.

Zuster Struyk, de oude vriendin van moeder, speelt ook een voorname rol. En ze heeft vriendinnen van haar eigen leeftijd, die de uitgever ook niet noemt. Nee, die maakt het verhaal nog een beetje smeuïger. Zal Lot met een van hen een huwelijk aandurven? Of gaat ze zich geheel aan haar werk wijden? Dit boeiende, prettig-optimistische boek laat de lezeressen in dit opzicht niet in het ongewisse.

Het klopt wel. Lot krijgt uiteindelijk een huwelijksaanzoek, dat ze aanvaardt. Van de man die haar al eerder een aanzoek deed, dat ze toen niet kon aannemen. Ja, Lot wil graag trouwen. Maar Lente voor Lot is zeker geen tombola van huwelijkskandidaten, zoals hier gesuggereerd wordt. 'Prettig optimistisch' is het verhaal zeker, maar dan meer een zoektocht naar een goede invulling van het leven. Levenslessen, die geleerd moesten worden. Eenzaamheid en egoïsme dat moest worden bestreden om pas dan te kunnen trouwen. Als het een boek was, zoals de uitgever het hierboven omschreven had, had het meer weg gehad van een kasteelroman. En dan had ik het beslist niet al honderden keren met plezier gelezen.