Ze hebben het niet breed, samen, en daarom zijn ze altijd blij als Maddie Monod eens langskomt, de vriendin van Lies, met wie ze een poosje een kamer heeft gedeeld. Maddie neemt van de markt altijd allerlei lekkere dingen mee, die Lies en Henk zelf niet kunnen betalen. Dat ze het niet zo breed hebben, dat geeft niet. Want ze hebben het samen goed. Zo zou Maddie het ook wel willen, zoals Lies en Henk het hebben. Maar met wie? Ze weet van zichzelf wel, dat ze mooi is. En dat ze daarom veel last heeft van opdringerige mannen, waar ze eigenlijk liever niets mee te maken wil hebben.
Tijdens een bezoekje aan Lies en Henk ontmoet Maddie Tjeerd. Hij is op de een of andere manier familie van Henk, maar hoe precies, dat wordt niet duidelijk. Maddie informeert er ook verder niet naar. Tjeerd - een jongere broer van Tim - die als internationaal privé chauffeur werkt, is een echte Fries. Blond, fors en koppig. Niets voor haar. En Tjeerd, op zijn beurt, weet van zichzelf ook wel dat hij als plompe Hollander geen partij is voor dat elegante meisje dat behalve Nederlands, ook nog Frans en Spaans bloed blijkt te bezitten. Ze gaat bovendien met totaal de verkeerde mensen om, die hem helemaal niet aanstaan. En ze schijnt niet te hoeven werken voor de kost. Ook al iets wat hij niet wil begrijpen.
Het is de tijd van vlak voor de Tweede Wereldoorlog en er heerst crisis. Dit wordt in het verhaal steeds duidelijker. Vader Monod kan zijn dochter geen toelage meer sturen, en Maddie verhuist terug naar Nederland, waar ze een baan op kantoor vindt en onderdak kan krijgen bij haar oude vriendin Rie. Ook is er oorlogsdreiging. Was er in Frankrijk alleen nog maar sprake van verduisteringsproeven, eenmaal terug in Nederland komt de mobilisatie en ten slotte ook de oorlog.
Maddie en Tjeerd blijken dan al lang voor elkaar bestemd. Ze krijgen allebei een lichamelijke inzinking, waar met name Tjeerd lang over doet, voor hij deze te boven is. Bovendien heeft hij een been met ischias, waardoor hij nauwelijks kan lopen. De bruiloft zal heel eenvoudig worden. Trouwen aan huis, omdat het lichamelijk gezien niet anders kan. Ze hebben dan inmiddels al een huisje gevonden in het Brabantse Oisterwijk dat - waarheidsgetrouw, niet door de schrijfster verzonnen - een Trouwlaantje heeft, dat naar de kerk leidt. En dan is de vader van Tjeerd Huizinga ook nog eens dominee. Hoe mooi zou het zijn, als ze dan toch officieel daar konden trouwen.
Het lukt. Met veel pijn en moeite, maar het lukt. Tjeerd gaat stiekem aan het revalideren en ze kunnen officieel trouwen. Al is het verder maar bescheiden. Want de oorlog is al uitgebroken, dus helemaal met een feest kan het niet meer. Maar dat geeft ook niet. Want ze zijn samen, en daar is waar het om gaat. Aan het eind van het verhaal wordt tevens een tipje van de sluier opgelicht voor het volgende deel. Want Doede, Tjeerd's tweelingbroer, neemt na de bruiloft bruidsmeisje Annemarie mee terug naar huis.
Wordt vervolgd.
Meer over deze verhalenserie is te lezen op de website van het boekenmuseum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten